معنی عفاف

عفاف. [ع ِ] (ع اِ) دارو. (منتهی الارب). دواء. (اقرب الموارد).

عفاف. [ع َ] (ع اِمص) پارسائی و پرهیزگاری. (غیاث اللغات). نهفتگی. (دهار). پاکدامنی. خویشتن داری. عفت. تعفف:
ز مجد گوید چون عابد از عفاف سخن
ز ظلم جوید چون عاشق از فراق فرار.
ابوحنیفه ٔ اسکافی (از تاریخ بیهقی).
رفیق خویش صلاح و عفاف را ساختم. (کلیله و دمنه). پسندیده تر سیرتها آن است که به تقوی و عفاف کشد. (کلیله و دمنه). عفاف و تقوی... که ذات شریف او بدان ممتازبود هیچکس را از امراء بنی العباس مجتمع نبود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 280). راه صلاح و عفاف پیش گرفتند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 438). راه اصلاح و عفاف پیش گرفتند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 438). مشغول کفاف از دولت عفاف محروم است. (گلستان سعدی).

عفاف. [ع َ] (اِخ) دختر احمدبن محمدبن اخوه. از زنان محدث بود و از ابوعبداﷲبن طلحه نعالی و دیگران حدیث آموخت و به سال 544 هَ. ق. درگذشت. (از اعلام النساء از التحبیر سمعانی).

عفاف. [ع َ] (ع مص) باز ایستادن از حرام و پارسائی نمودن. (از منتهی الارب). خودداری و امتناع از آنچه جایز و نیکو نباشد، خواه در گفتار باشد خواه در کردار. (از اقرب الموارد). باز ایستادن. (آنندراج). نهفتگی کردن. (المصادر زوزنی). باز ایستادن از زشتی. (دهار). عَف ّ. عَفافه. عِفّه. و رجوع به عف و عفافه و عفه شود. || باد سخت آمدن. (المصادر زوزنی). || تیز دادن. (بحر الجواهر).

بی عفاف. [ع َ / ع ِ] (ص مرکب) (از: بی + عفاف) ناپاکی. که پاکدامن نیست. رجوع به عفاف شود.

هتک عفاف. [هََ ک ِ ع َ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) هتک ناموس. لکه دار ساختن گوهر عفت زن. || ازاله ٔ بکارت. ربودن دوشیزگی بخلاف قانون.

پاکدامنی،تقوا

پارسایی، پاکدامنی، پاکی، تقوا، عفت، نجابت

پارسائی و پرهیز گاری، پاکدامنی

عَفاف، خودداری از هر عمل یا گفتار زشت و خطا- پرهیزگاری،

عِفاف، دارو-دوا،

(عِ یا عَ) [ع. عفه] (اِمص.) پاکدامنی، ترک شهوت.

خودداری از کار زشت و ناروا، پاکدامنی، پرهیزکاری، پارسایی، عفت،

تن فروشی

دخترانه، پرهیزکاری، پاکدامنی

231