معنی طلق هندی

ابرک

ابرک

طلق , طلق زدن به , باطلق ساختن

طلق

طلق. [طَ] (اِخ) ابن علی بن طلق. صحابی است. (منتهی الارب).

طلق. [طُ ل َ] (ع ص) لسان طلق، زبان تیز. (منتهی الارب).

طلق.[طَ] (اِخ) ابن خشاف. صحابی است. (منتهی الارب).

طلق. [طَ] (اِخ) ابن غنام، مکنی به ابومحمد. محدث است.

طلق.[طَ] (ع اِ) آهو. ج، اطلاق. (منتهی الارب) (منتخب اللغات). || سگ شکاری. || (ص) ناقه ٔ بر سر خود گذاشته. (منتهی الارب). شتر غیرمقید.
- طلق الوجه، خندان و گشاده روی. (منتهی الارب). گشاده روی. (مهذب الاسماء). خوشرو. بشاش.
- طلق الیدین، جوانمرد گشاده دست. (منتهی الارب). سخی: رجل ٌ طلق الیدین، مردی گشاده دست. (مهذب الاسماء).
- طلق اللسان، تیززبان. (منتهی الارب).
- فرس طلق الیدالیمنی، اسب که در دست راست آن سپیدی نباشد. خلاف مُحَجّل. (منتهی الارب).
- فرس طلق (ناقه طلق) احدی القوائم، اسبی که دست و پای سفید دارد و یکی نه. (مهذب الاسماء).
- لسان طلق، زبان تیز. زبان فصیح. (منتهی الارب).
- لیل طلق، شب خوش نه گرم و نه سرد. (منتهی الارب). روز و شب معتدل. (منتخب اللغات).
- یوم طلق، روز خوش هوا نه گرم و نه سرد. (منتهی الارب). روزی نه گرم و نه سرد. (مهذب الاسماء).

طلق. [طَ] (ع اِ) درد. || درد زه. درد زادن. (مهذب الاسماء). درد زه که در حین زادن زنان را پیدا میشود. (منتخب اللغات):
همچنین در طلق آن باد ولاد
گر نپاید بانگ درد آید که داد.
مولوی.
آنچه میدانست تا پیدا نکرد
بر جهان ننهاد رنج طلق و درد.
مولوی.

طلق. [طَ ل ِ] (ع ص) خندان و تازه روی. (منتهی الارب). روی گشاده. گشاده روی. صاحب چهره ٔ باز. منبسطالوجه. مُستبشر. خندان لب. تابان روی.
- طلق اللسان، گشاده زبان. زبان آور. فصیح.
- طلق الوجه، خوشرو. بشاش.
- لسان ٌ طلق، زبان تیز. (منتهی الارب).
|| سخی. گشاده دست. || بی بند. رها. آزاد. || روشن. بی ابر.

طلق. [طَ] (اِخ) ابن معاویه، ابوغیاث. تابعی است.

طلق.[طَ] (اِخ) ابن یزید. صحابی است. (منتهی الارب).

طلق. [طُ] (ع ص) طلق الوجه، خندان و گشاده روی. || یقال: فلان حبس طُلقاً؛ یعنی بندی بلاقید گردید. (منتهی الارب). آنکه بند نداشته باشد. (منتخب اللغات).

طلق. [طَ ل َ] (ع مص) دور گردیدن و رفتن. (منتهی الارب).

208