معنی صاد

صاد. (اِخ) کوهی است در نجد. (معجم البلدان).

صاد. [صادد] (ع ص) نعت فاعلی از صَدّ. رادع. مانع. بازگرداننده. عائق.

صاد. (ع اِ) حرفی است از حروف هجاء. رجوع به «ص » شود. || بمعنی صید است که بیماریی باشد (شتران را). || روی و مس یا نوعی از آن. (منتهی الارب). || دیگ رویین و سنگین. (دستورالاخوان) (مهذب الاسماء). || رگی است میان دو چشم شتر واو از آن رگ به بیماری صید مبتلا میگردد. (منتهی الارب). || پنج تار است در عود متحد با هم: صاد و زیر و لسان و مثلث و بم. || خروس آنگاه که در خاک غلطد و ماده طلبد. (مهذب الاسماء). || (ص) بعیرٌ صاد؛ شتر صادزده. (منتهی الارب).

برم صاد. [ب َ] (اِخ) دهی است از دهستان لاورکبکان بخش خورموج شهرستان بوشهر. سکنه ٔ آن 305 تن. آب آن از چاه ومحصول آن غلات است. (از فرهنگجغرافیایی ایران ج 7).

ص-صاد-اَرضِ صاد، منظور اصفهان است،

ص (صاد)، چهاردهمین حرف از حروف هجائیّه (الفباء) که بحساب جُمَّل (ابجد) برابر 90 می باشد،

صادِ اصفهانی، به «ص اصفهانی» و «صدرالعلمای اصفهانی» مراجعه شود،

نام حرف «ص»،
سی‌وهشتمین سورۀ قرآن کریم، مکی، دارای ۸۸ آیه، داوود،

از حروف الفبا

صاد

صاد

‎ نخچیر (شکار کرده شده)، دیگ مسی یا برنجی، از بیماری های شتر، یکی از سیمناد های نپی (سوره های قرآن)، از وات های تازی

صاد

صاد

ص (صاد)

95