معنی شوهر

شوهر. [ش َ / شُو هََ] (اِ) بَعْل. زوج. (آنندراج). شوی. جفت. همسر. میره. حلیل. (یادداشت مؤلف) (مهذب الاسماء). مرد آنگاه که زن گرفته باشد:
مرا شوهری بود بازارگان
گزیده همی در میان سران.
فردوسی.
پس یعقوب آنجا[زمین مصر] مقام کرد و زلیخا یوسف را به شوهر کرد. (مجمل التواریخ). شوهر که نه درخورد زن باشد ناکرده اولیتر. (مرزبان نامه).
نه لایق بود عیش با دلبری
که هر بامدادش بود شوهری.
سعدی.
اجتلاء؛ جلوه دادن عروس را بر شوهر. (منتهی الارب).
- به شوهر دادن، عروس کردن. دختر را به شوی سپردن:
تو روی دختر دلبند طبعمن بگشای
که پیر گشت و ندادم به شوهر عنین.
سعدی.

eş, koca

شو، زوج

زوج

شو، زوج، شوی

شوی

رجل، زوج

زوج، مرد آنگاه که زن گرفته باشد

حالت و کیفیت شوهر دار.

(صفت) زنی که شوهر ندارد زنی که بی شوهر است.

marito

(هَ) [اوس.] (اِ.) مردی که با زنی ازدواج کند، مرد زن دار، شوی، زوج.

همسر زن، شو، شوی،

زوج، شو، شوی، مرد، همسر،
(متضاد) زوجه

Husband, Man, Master, Mate, Old Man, Partner, Spouse

Bemannen, Mann (m), Mann, Whitey [noun], Ehemann (m), Gatte (m), Gemahl (m), Mann (m)

511