معنی شهرک اکباتان

حل جدول

شهرک اکباتان

از ایستگاه های خط 4 متروی تهران

لغت نامه دهخدا

شهرک

شهرک. [ش َ رَ] (اِخ) قصبه ٔ مرکز بخش طالقان تابعشهرستان تهران، کنار رودخانه ٔ مشاهرور با 1000 تن سکنه. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1): پادشاه بعد از دو سه روز حرکت فرمود و از شهرک رودبار بگذشتند. (جهانگشای جوینی). و رجوع به شهرک الموت شود.

شهرک. [ش َ رَ] (اِخ) شهرک مرزبان. والی فارس از قِبَل یزدگرد. در سال 23 هجری به مدینه خبررسید که شهرک حاکم فارس با گروه بسیاری از فارسیان شهر توج را که در سرحد آن ولایت بجانب اهواز واقع بوده است اردوگاه ساخته و عزم جنگ با سپاه اسلام را داردو در آن هنگام عمربن الخطاب امرا و رؤسای شهرها رابمقابله با شهرک مأمور گردانید و هر یک را بحکومت ناحیه ای از آن ولایات نامزد کرد و چون سربازان اسلام وارد فارس شدند شهرک مرزبان والی فارس با لشکری تا ریشهر (شهری باستانی نزدیک بوشهر) به استقبال لشکر مسلمین رفت. در گیرودار جنگ سواربن همام عبدی با شهرک روبرو گردید. سردار عرب در این گیرودار نیزه ای بر سینه ٔ شهرک زد و او را از پای درآورد. رجوع به فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 214، حبیب السیر ج 1 چ خیام و فتوح البلدان بلاذری و بزرگان شیراز تألیف رحمت اﷲ مهراز شود.

شهرک. [ش َ رَ] (اِخ) دهی از دهستان بالاخواف تابع تربت حیدریه است و 160 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9).

شهرک. [ش َرَ] (اِخ) دهی از دهستان بدوستان تابع اهر است و 837 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4).

شهرک. [ش َ رَ] (اِخ) نام محلی است یک فرسخ و نیم جنوبی وشتک در فارس. (ازفارسنامه ٔ ناصری). نام دیهی از دیههای فارس که تا شیراز سی فرسنگ فاصله دارد. (از نزههالقلوب ص 185).

شهرک. [ش َ رَ] (اِ مصغر) (از: شهر + «َ-َک »، تصغیر) شهر خرد. شهر کوچک: در میان دو کوه بر کنار دریا در آب شهرکی ساخت [انوشروان]. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 123). مایین، شهرکی است در میان کوهستان. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 123). || از شواهدی که به دست آمده است و در زیر نقل میشود چنین استنباط میگردد که شهرک اصطلاح جغرافیایی بوده با معنی «قصبه »، مرکز شهرستان یا ناحیه ای کوچک و شهری که مرکز ناحیه ای کوچک باشد و به همین جهت گاه با صفت کوچک و گاه با صفت بزرگ بکار رفته است، برحسب آنکه کرسی ناحیه ٔ کوچکی باشد یا بزرگی: لیشتر، شهرکی است با هوای درست. (حدود العالم). اساباد، کرمانشاهان، مرج، شهرکهاییند بر ره حجاج، انبوه و آبادان. (حدود العالم). صیمره و سیروان، دو شهرکند آبادان و خرم. (حدود العالم). توج، به قدیم شهرکی بزرگ بوده است. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 135). جره، بپارسی «گره » گویند، شهرکی کوچک است. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 142). ابرقویه، شهرکی کوچک... اقلید، شهرکی کوچک... سرموق و ارجمان، شهرکی کوچکست. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 124). || درلغت حافظ اوبهی ذیل لغت «شارک » که مرغکی است خوش آواز... گوید: آنرا شهرک نیز گویند. (یادداشت مؤلف).

اکباتان

اکباتان. [اِ] (اِخ) پایتخت دولت ماد قدیم. همدان امروزی. (یادداشت مؤلف). نام باستانی پایتخت مادها که امروز همدان نامیده شود. پایتخت پادشاهان ماد که در آنجا کاخها داشته اند و دیوکوس بنیانگذار دولت ماد آنجا را به پایتختی برگزیده بود و بعدها نیز سلاطین اشکانی (پارت) در ایام تابستان و بهار برای استفاده از هوای خنک بدان شهر می رفتند. در فرس قدیم هنگمتانه (اکباتان) به معنی مکان اجتماع خوانده می شود ولی رأی پروفسور پوبل این است که معنی این لفظ قلعه ٔ مادها یا چیزی نظیر قلعه است که با لفظ ماد ترکیب شده است. (از کرد و پیوستگی نژادی و تاریخی اوص 70 و 72 و 160). و رجوع به همدان و هگمتانه شود.

شهرک فارسی

شهرک فارسی. [ش َ رَ ک ِ] (اِخ) شهرک مرزبان. در جنگ ریشهر بدست باب بن ذی الجره کشته شده است. (یادداشت مؤلف). رجوع به شهرک (مرزبان) و رجوع به ذوالجره شود.

شهرک نو

شهرک نو. [ش َ رَ ک ِ ن َ / نُو] (اِخ) عوفی نویسد کبودجامه قبیله ای بودند ساکن بین استرآباد و خوارزم و شهری داشتند بنام «شهر نو» یا «شهرک نو» که خرابه های آن هنوز در سرزمین گوکلان دیده میشود. امیر تیمور در سال 793 هَ. ق. از گرگان به سملقان از راه شهر نو و حور حاباد تاخت. (از ترجمه ٔ سفرنامه ٔ مازندران رابینو ص 217، 218).

فرهنگ معین

شهرک

شهر کوچک، مجموعه مسکونی دارای تأسیسات شهری (آب، برق، خیابان، فروشگاه)، که خانه ها، ساکنان یا مساحت کمی دارد و از لحاظ اداری بخشی از یک شهر به شمار می رود. [خوانش: (شَ رَ) (اِمصغ.)]