معنی سیه چشم

سیه چشم. [ی َه ْ چ َ / چ ِ] (ص مرکب) حورالعین. که چشمان سیاه دارد. چشم محبوب. (فرهنگ رشیدی):
ای غالیه زلفین ماه پیکر
عیار و سیه چشم و نغز و دلبر.
خسروی.
بیاد سیه چشم گلرخ ببام
چو سرو سهی بر سرش ماه تام.
فردوسی.
برون آورید از شبستان اوی
بتان سیه چشم خورشیدروی.
فردوسی.
سیه چشم و گیسوفش و مشک دم
پری بوی و آهوتک وگورسم.
اسدی.
کنیزی سیه چشم و پاکیزه روی
گل اندام و شکرلب و مشکبوی.
نظامی.
تو مشکبوی سیه چشم را که دریابد
که همچو آهوی مشکین ز آدمی برمی.
سعدی.
بشعر حافظ شیراز میرقصند و می نازند
سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی.
حافظ.
آن آهوی سیه چشم از دام ما برون شد
یاران چه چاره سازم با این دل رمیده.
حافظ.
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد.
حافظ.
|| (اِ مرکب) باز شکاری. (فرهنگ رشیدی). رجوع به سیاه چشم شود.

سیه کردن چشم. [ی َه ْ ک َ دَ ن ِ چ َ / چ ِ] (مص مرکب) روشن کردن چشم. (غیاث اللغات). || سرمه کشیدن و چشم را سیاه کردن. (یادداشت بخط مؤلف).

سیه. [ی َه ْ] (ص) مخفف سیاه. (برهان). سیاه. اسود. (ناظم الاطباء): مردمانش همه سیهند از گرمی هوای ایشان. (حدود العالم).
همی هر زمان اسب برگاشتی
وز ابر سیه نعره بگذاشتی.
فردوسی.
ای بحری و به آزادگی از خلق پدید
چون گلستان شکفته ز سیه شورستان.
فرخی.
رجوع به سیاه شود. || غلام حبشی و هندی و زنگی. (برهان) (آنندراج). || نام خط چهارم است از جمله ٔ هفت خط جام جم و آنرا خط ازرق نیز خوانند. (برهان). || نحس. شوم. (برهان).

سیه دیده. [ی َه ْ دَ / دِ] (ص مرکب) مرادف سیاه چشم و سیه چشم. (آنندراج):
درازگردن و کوتاه پشت و گردسرین
سیاه شاخ و سیه دیده و نکودیدار.
فرخی.
خصم سپیدکار سیه دیده ٔ تو را
بادا سیاه گشته بدود عذاب روی.
سلمان ساوجی (از آنندراج).
رجوع به سیاه چشم شود.

سیه گر.[ی َه ْ گ َ] (ص مرکب) محیل ظالم. فاجر:
زآنکه این مشتی دغل باز سیه گر تا نه دیر
همچو بید پوده می ریزند در تحت التراب.
عطار.
سیه چشم و سیه زلف و سیه دل
سیه گر بود پوشیده سیاهی.
عطار.

سیه مویی. [ی َه ْ] (حامص مرکب) موی سیاه داشتن:
از جوانی بود سیه مویی
وز سیاهی بود جوان رویی.
نظامی.
سیه مویی جوان را غم زداید
که در چشم سیاهان غم نیاید.
نظامی.

سیه بادام. [ی َه ْ] (اِ مرکب) کنایه از چشم سیاه خوبان. (آنندراج). چشم معشوق. (غیاث اللغات).
- سیه بادام افشاندن، رسمی است در ولایت که بر تابوت مرده بادامها را سیاه کرده می افشانند. (غیاث اللغات).

سیه درون. [ی َه ْ دَ] (ص مرکب) سیه دل. بدخواه. (ناظم الاطباء). سیه دل. تاریک دل. سیه جگر. رجوع به سیه دل و سیاه دل شود.

Sloe-Eyed

سیاه چشم

حور، احور

مخفف سیاه

تاریک ولی شاعرانه

(صفت) آن که دارای چشمانی سیاه رنگ باشد.

حوری سرشت

سیاه

418