معنی سهی

سهی. [س ُ ها] (اِخ) نام ستاره ای:
حکم او مالک قلوب و رقاب
رای او افسر سهیل و سهی.
ناصرخسرو.
رجوع به سها شود.

سهی. [س َ] (ص) راست و درست را گویند عموماً و هر چیز راست رسته را خوانند خصوصاً. (برهان). راست عموماً و سروی که بغایت راست باشد خصوصاً. (غیاث):
بزد بر میان درخت سهی
گذاره شد آن تیر شاهنشهی.
فردوسی.
رجوع به سرو سهی شود. || تازه و نوچه و نوجان. (برهان).

سهی قد. [س َ ق َ دد / ق َ] (ص مرکب) سهی قامت. بلندقامت. موزون اندام:
برخ شد کنون چون گل ارغوان
سهی قد و زیبارخ و پهلوان.
فردوسی.
چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان
کآید بجلوه سرو صنوبرخرام ما.
حافظ.
ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست
سهی قدان سیه چشم ماه سیما را.
حافظ.
رجوع به سهی شود.

سرو سهی. [س َرْ وِ س َ] (اِخ) نام لحن یازدهم از سی لحن باربد. (انجمن آرا) (برهان) (رشیدی):
برزند نارو بر سرو سهی سرو سهی
برزند بلبل بر تارک گل قالوسی.
منوچهری.
نوبتی پالیزبان و نوبتی سرو سهی
نوبتی روشن چراغ و نوبتی گاویزنه.
منوچهری.
گهی سرو سهی را ساز دادی
سهی سروش به خون خط بازدادی.
نظامی.
و رجوع به سرو شود.

سهی قامت.[س َ م َ] (ص مرکب) بلندبالا. بلندقامت:
شنیدم سهی قامت سیم تن
که میرفت و میگفت با خویشتن.
سعدی.

سهی سرو. [س َ س َرْوْ] (اِ مرکب) سرو راست. سرو کشیده. || قامت بلند. قامت راست:
سهی سروش از خم کمان دار شد
تهی گنجش از در گران بار شد.
اسدی.
ای سهی سرو ندانم چه اثر ماند از تو
تونماندی و در آفاق خبر ماند از تو.
خاقانی.
سحرگه آن سهی سروان سرمست
بدان مشکین چمن خواهند پیوست.
نظامی.
بر شاپور شد بی صبر و سامان
بقامت چون سهی سروی خرامان.
نظامی.

Erect

سها

راست و بلند: چندان بود کرشمه و ناز سهی‌قدان / کآید به‌ جلوه سرو صنوبرخرام ما (حافظ: ۳۸)،

صفت سرو

صفت سرو، راست و درست

عموماً هر چیز راست را گویند، کشیده

راست، راست رسته، تازه. [خوانش: (سَ) (ص.)]

راست، صاف، راست‌قامت، کشیده،
(متضاد) کژ، تازه، نوجوان

دخترانه، صفت سرو، راست، از شخصیتهای شاهنامه، نام همسر ایرج پسر فریدون پادشاه پیشدادی

راست، نام زن ایرج

75