معنی سنام
لغت نامه دهخدا
سنام. [س َ] (ع اِ) کوهان. (منتهی الارب) (آنندراج). کوهان (شتر) ج، اَسْمِنَه. (مهذب الاسماء) (غیاث):
زمام او طریق او و راهبر
سنام او و دست او عصای او.
منوچهری (دیوان ص 83).
گاویست در آسمان سنامش پروین
یک گاو دگر نهفته در زیر زمین
چشم خِرَدت گشای ای اهل یقین
زیر و زبر دو گاو مشتی خر بین.
خیام.
|| رکن. || معظم هر چیزی. || میانه ٔ زمین. (منتهی الارب) (آنندراج). وسط زمین. || شریف قوم. || بلندی و رفعت و شوکت مرد. (ناظم الاطباء).
اسنمة
اسنمه. [اَ ن ِ م َ] (ع اِ) ج ِ سنام، بمعنی کوهان شتر. (منتهی الارب).
دکک
دکک. [دُ ک ُ] (ع ص، اِ) شتران شکسته سنام. (از ذیل اقرب الموارد از تاج).
فرهنگ معین
(اِ.) کوهان شتر، (ص.) بزرگ قوم، رکن عظیم از هر چیزی. [خوانش: (سَ) [ع.]]
حل جدول
فرهنگ فارسی هوشیار
فرهنگ عمید
کوهان شتر،
رکن معظم هرچیز،
شریف قوم، بزرگ قوم،
گویش مازندرانی
از توابع دهستان نرم آب دو سر ساری
فرهنگ فارسی آزاد
سِنام، بزرگ قوم- مُعْظَم و اَعلای هر چیز- کوهان شتر (جمع: اَسْمِنَه)
معادل ابجد
151