معنی سماوی

Celestial, Ethereal, Heavenly

سماوی

الهی , علوی , اسمانی , سماوی

اسمانی , سماوی , بهشتی , خدایی , روحانی

سماوی. [س َ] (ص نسبی) منسوب که آسمان باشد. (آنندراج) (ناظم الاطباء):
تن زمینی است میارایش و بفگن بزمین
جان سماویست بیاموزش و بربر بسماش.
ناصرخسرو.
و در این زمان دعوی هیچ آفتی از سماوی و ارضی نکنیم. (تاریخ قم ص 157). || کبود و لاجوردی. (ناظم الاطباء).

ثانی سماوی. [س َ] (اِ مرکب) اسم یکی از اقسام مروارید است.

اجرام سماوی. [اَ م ِ س َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) ستارگان. اجرام چرخ.

حجر سماوی. [ح َ ج َ رِ س َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) حجر بقرانی. حجر بقران. حجاره الجو. حجرالصواعق.

نفس سماوی. [ن َ س ِ س َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) مراد نفس فلکی است. (فرهنگ علوم عقلی ازشفا ج 2 ص 631 و 643). نفس و نفوس سمائی نفوس افلاک است و نفوس کلیه است. (فرهنگ مصطلحات عرفا ص 401).

(سَ) [ع.] (ص.) آسمانی.

آسمانی،
[قدیمی، مجاز] خداوندی،

آسمانی، سمایی، سپهری، فلکی، هوایی،
(متضاد) ارضی

آسمانی (صفت) منسوب به سما ء آسمانی.

سَماوِی، آسمانی

آسمانی

Schwer [adverb]

117