معنی سقم

سقم. [س َ / س ُ / س َ ق َ] (ع مص، اِمص) بیماری. (غیاث) (آنندراج) (منتهی الارب) (دهار) (مهذب الاسماء). بیمار شدن. (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی) (تاج المصادر بیهقی) (المصادر زوزنی):
فسونگر بگفتار نیکو همی
برون آرد از دردمندان سقم.
ناصرخسرو.
از تف شمشیر تو در سقمند آن سه قوم
چون صف اصحاب فیل در المند از الم.
خاقانی.
چون ببیند روی زرد بی سقم
خیره گردد عقل جالینوس هم.
مولوی.
این سخن پایان ندارد کن رجوع
سوی آن روباه و شیر و سقم جوع.
مولوی.
این عجب چونست از سقم آن هلال
که هزاران بدر هستش پایمال.
مولوی.

(مص ل.) بیمار بودن، نادرست بودن، (اِ مص.) بیماری، مرض. [خوانش: (سُ قْ) [ع.]]

مرض، بیماری،
[مقابلِ صحت] ناصحیح بودن، نادرستی،

مقابل صحت

بیمار بودن

بیماری

بیماری

بیماری

درایه

دا

سقم، مرض، دا، ناخوشی

سقامت

سقم

مرض

ناخوشی

‌عارضه

سقامت، سقم، دا

خطا، کذب، نادرستی،
(متضاد) صحت، بیماری، مرض، ناخوشی،
(متضاد) صحت

بیماری، بیمار شدن

درستی و نادرستی

سُقْم- سَقَم، مرض- بیماری (جمع: اَسْقام)، بمعنای علیل و نادرست برای کلام نیز بکار می برند

سَقِم، مریض- بیمار

200