معنی سرفرازی | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

سرفرازی

سرفرازی. [س َ ف َ] (حامص مرکب) فخر. افتخار. مفاخرت. مباهات:
پس ازچه رسد سرفرازی مرا
چو کوشش ترا گوی بازی مرا.
اسدی.
فخر ملکان شیرزاد شاهی
کو را رسد از فخر سرفرازی.
مسعودسعد.
و آنکه او پارسی است روزی دان
سرفرازی و نیک روزی دان.
سنایی.
نسازد عاشقی با سرفرازی
که بازی برنتابد عشق بازی.
نظامی.
من آرم در پلنگان سرفرازی
غزالان از من آموزند بازی.
نظامی.
توخود دانی که وقت سرفرازی
زناشویی به است از عشقبازی.
نظامی.
زمانه افسر رندی نداد جز به کسی
که سرفرازی عالم در این کله دانست.
حافظ.
|| بلندمرتبه بودن. رفعت:
سپهر برین را همه سرفرازی
شد از همت قدر دهقان نمازی.
سوزنی.

سرفرازی دادن

سرفرازی دادن. [س َ ف َ دَ] (مص مرکب) بلندقدر ساختن. آبرو بخشیدن. مفتخر کردن:
کسی را کجا سرفرازی دهد
نخستین درش بی نیازی دهد.
فردوسی.
ترا زین سپس بی نیازی دهم
به مازندران سرفرازی دهم.
فردوسی.
که یزدان ترا بی نیازی دهد
بلند اختر و سرفرازی دهد.
فردوسی.

سرفرازی کردن

سرفرازی کردن. [س َ ف َ ک َ دَ] (مص مرکب) افتخار کردن:
ولیکن چو شه تیغبازی کند
سر تیغ او سرفرازی کند.
نظامی.
|| تکبر کردن. به خود بالیدن:
همه مردمی سرفرازی کند
سر آن شد که مردم نوازی کند.
نظامی.
سرفرازی مکن از کیسه پری
که بود کار فلک کیسه بری.
جامی.