معنی سرراهی

سرراهی. [س َ رِ] (اِ مرکب) صدقه که مسافر گاه به راه افتادن به فقرا دهد. (یادداشت مؤلف). || آنچه مسافر هنگام سفر به کسان خود انعام دهد. || (ص نسبی) کوی یافت. لقیط. نوزادی که اورا کنار راه گذارند تا کسی وی را برد و بپروراند.
- بچه ٔ سرراهی، کودکی که آن را از سر راه برگرفته باشند و پدر و مادر او معلوم نباشد.

کوی افکند. [اَ ک َ] (ن مف مرکب) بچه ٔ سرراهی. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

ابناءالدهالیز. [اَ ئُدْ دَ] (ع اِ مرکب) سندانی که از کوی برگیرند. (مهذب الاسماء). کوی یافت ها. بچه های سرراهی. ابناءالسکک. || دزدان.

(~.) (ص نسب.) نوزادی که کنار راه گذارند تا کسی او را ببرد و بزرگ کند.

پولی که قبل از مسافرت به مسافر می‌دهد،
(صفت نسبی) کودک نوزاد که او را کنار راه بگذارند تا دیگری ببرد،

(فقه) بچه‌ای که کنار راه بگذارند و دیگری او را بردارد، بچۀ سرراهی،
[قدیمی] آنچه از زمین برچینند یا بردارند،

رها شده در سر راه

سرراهی

کودکی را کنار راه بگذارند تا دیگری ببرد

بچه های سرراهی (صفت) کودکانی که در کویها یابند بچه های سر راهی، دزدان.

(اسم) کودکی که وی را در راهی افکنده باشند و کسی او را برداشته و تربیت کند بچه سرراهی.

سرراهی

میک بچه سرراهی

بچه سرراهی

لَقِیط، بچه سرراهی، نوزادی که پدر و مادرش او را ترک نموده باشند و کسی او را بیابد،

476