معنی رخشان

رخشان. [رَ] (نف) رُخْشان. صفت فاعلی حالی از رخشیدن. تابان و روشن و درخشان. (ناظم الاطباء). صفت مشبهه از رخشیدن. (فرهنگ نظام):
نشسته بر او شهریاری چو ماه
ز یاقوت رخشان به سر بر کلاه.
فردوسی.
بدو گفت شاپور شاه اورمزد
که رخشان بدی او چو ماه اورمزد.
فردوسی.
که روشن شدی زو [یاقوت] شب تیره چهر
چو ناهید رخشان بدی بر سپهر.
فردوسی.
یکی طوق روشن تر از مشتری
ز یاقوت رخشان دو انگشتری.
فردوسی.
بگردید بر گرد آن شهر شاه
زمین دید رخشان تر از چرخ و ماه.
فردوسی.
ای رخ رخشان جانان زیر آن زلف بتاب
لاله ٔ سنبل حجابی یا مه عنبرنقاب.
عنصری.
با رخی رخشان چون گرد مهی بر فلکی
بر سماوات عُلا برشده ز ایشان لهبی.
منوچهری.
دو رخ رخشان تو گلنار گشت
بردل من ریخته گلنار نار.
منوچهری.
از روی چرخ چنبری رخشان سهیل و مشتری
چون بر پرند و ششتری پاشیده دینار و درم.
لامعی.
شب من روز رخشان کرد خواجه
به برهانهای چون خورشید رخشان.
ناصرخسرو.
در بر خورشید رخشان کی پدید آیدسُها
در بر دریای جوشان کی پدید آید شَمَر.
ناصرخسرو.
خلایق خاک و اوابر بهاری
ضمایر چون شب و او روز رخشان.
ناصرخسرو.
مگر روز قیفال او راند خواهد
که طشت زر از شرق رخشان نماید.
خاقانی.
وآن شرارم که به قوت برسم سوی اثیر
چون شهاب اختر رخشان شدنم نگذارند.
خاقانی.
دُرج بی گوهر روشن به چه کار
برج بی کوکب رخشان چه کنم.
خاقانی.
رای رخشان تو بر چشمه ٔ خضر
رفته بی زحمت راه ظلمات.
خاقانی.
همیدون بازجست آن ماه خوبان
از آن سرو روان خورشید رخشان.
نظامی.
جایی که شمع رخشان ناگاه برفروزد
پروانه چون نسوزد چون سوختن یقین است.
عطار.
ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
آب روی خوبی از چاه زنخدان شما.
حافظ.
سحرگه که رخشید خورشید رخشان
جهان شد ز نورش چو لعل بدخشان.
رضاقلیخان هدایت.
تمرید؛ رخشان ساختن بنا را. ذَهَب دُلامِص، زر رخشان. (منتهی الارب).
- رخشان شدن، درخشان شدن. نورانی گردیدن. تابان شدن. تابناک گشتن:
چو بودی سر سال نو فرودین
که رخشان شدی در دل از هور دین.
فردوسی.
شود روز چون چشمه رخشان شود
جهان چون نگین درخشان شود.
فردوسی.
جهل را از دل تو علم برآرد بیخ
خاک تاریک به خورشید شود رخشان.
ناصرخسرو.
بستان بهشت وار شد و لاله
رخشان بسان عارض حورا شد.
ناصرخسرو.
گفت با جسم آیتی تا جان شد او
گفت با خورشید تا رخشان شد او.
مولوی.

رخشان. [رُ] (نف) رَخْشان. رخشا. (لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف) (از برهان). صفت فاعلی است از رخشیدن با معنی مبالغه در مفهوم فروزان. (از شعوری ج 2 ص 12). تابان. روشن. (از برهان) (رشیدی) (کشف اللغات) (لغت محلی شوشتر) (غیاث اللغات). درخشان. (لغت فرس اسدی نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ نخجوانی). تابنده. فروزان. بَرّاق. درخشان. در حال رخشیدن. نیر. نیره. انور. منیر. منیره. لامع. لامعه. متلألی ٔ. باتلألؤ. آبدار. مضی ٔ. واضح. لامح. لایح. (یادداشت مؤلف). دُلامِص. دُلَمِص. دُمالِص. دُمَلِص. (منتهی الارب). و رجوع به رَخْشان شود.

هفت رخشان. [هََ رَ] (اِ مرکب) کنایه از هفت کوکب است که سبعه ٔ سیاره باشد. (برهان).

سرای هفت رخشان. [س َ ی ِ هََ رَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) کنایه از آسمان. (برهان) (آنندراج).

Luminous, Shining

تابنده، تابان، درخشنده، رخشان، روشن، مشعشع، نیر،
(متضاد) تیره، کدر

(رَ) (ص فا.) رخشنده، تابان.

دخترانه، درخشان، درخشان

تابان و روشن و درخشان، رخشیدن

درخشان، روشن، تابان،

تابان

سیمرغ بلورین بهترین کارگردان جشنواره فجر در سال 1370

بانوی اردیبهشت

کارگردان فیلم بانوی اردیبهشت

شکل دیگر رخشا، درخشان

فیلمساز قصه‌های اجتماعی سینمای ایران است، او در زمان فیلمسازی‌اش تنها عنوان یک کارگردان را به دوش نمی‌کشد؛ رسالتی که در سینمای ایران دارد، جلوتر از هر عنوان دیگر او حرکت می‌کند. او کارردانی است که زنان قهرمان فیلم‌هایش از مردان جلو می‌زنند، خودشان کمر راست می‌کنند و اگر جایی از زندگی‌شان شکسته باشد، در انتظار کسی نمی‌مانند تا ترمیمش کند. بنی‌اعتماد، کارگردانی را با مستند، و سینما را در دهه 60 با کمدی‌های دردمند اجتماعی نظیر «زرد قناری» (اولین فیلمش- 1366) و «خارج از محدوده» آغاز کرد و رفته رفته در فیلم‌هایش وجاهت خاصی به زنان بخشید. بنی‌اعتماد طی سال‌های اخیر تمام تمرکزش را روی ساخت مجموعه مستندهای «کارستان» گذاشته است.

1151