معنی دیوخو

دیوخو.[وْ] (ص مرکب) دیوخوی. آنکه دارای خلق دیوان است. || (اِ مرکب) خوی دیو. خلق و خصلت دیو.

دیوخصلت. [وْ خ ِ ل َ] (ص مرکب) دیوخو. که خوی و طبیعت دیو دارد.

دیوخوی. [وْ] (ص مرکب) دیوخو. دیوخصلت. آنکه دارای خلق دیوان است:
که گوید بمهراج از روی کین
ز بیغاره کای دیوخوی لعین.
اسدی.
|| (اِ مرکب) خوی دیو. خلق دیوان.

دارای خوی بسیار زشت

دیوخو

بی‌ادب، پست، پست‌فطرت، دنی، فرومایه، ناکس، حیوان‌صفت، ددمنش، دیوخو

اهریمن‌صفت، دیوخو، دیوسیرت، بدکاره، سلیطه، لکاته، پاردم‌ساییده، زشت، مهیب، آفت، بلا، مصیبت، دشمنی، ضدیت، عداوت، عناد

626