معنی دوشان - جدول یاب

لغت نامه دهخدا

دوشان

دوشان. (ص لیاقت) دوشا. قابل دوشیدن. دوشیدنی. حیوانی که آن را بدوشند:
همان گاودوشان و از مادیان
فزون داشت آن مهتر تازیان.
فردوسی.
رجوع به دوشا شود.

دوشان. [دُ] (ترکی، اِ) اسم ترکی ارنب است. (تحفه ٔ حکیم مؤمن). خرگوش. رجوع به خرگوش شود.

دوشان. [دُ] (اِخ) دهی است از دهستان حسن آباد بخش حومه ٔ شهرستان سنندج. در 9 هزارگزی جنوب خاور سنندج و 2 هزارگزی خاورشوسه ٔ سنندج به کرمانشاه. 348 تن سکنه. آب آن از چشمه تأمین می شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).