معنی دوبینی

دوبینی. [دُ] (حامص مرکب) صفت و حالت دوبین. لوچی. اَحوالی. کاژی. (از یادداشت مؤلف).دوتا دیدن هر شیئی. رجوع به دوبین شود:
اگر تو دیده وری نیک و بد ز حق بینی
دوبینی از قبل چشم احول افتاده ست.
سعدی.
|| نفاق و ریاکاری و بی حقیقتی. (ناظم الاطباء). دورویی. منافقی:
جمعه با زوجه ٔ خود گفت شبی
که مرا بر تو ز آدینه شکی است
زوجه اش گفت دوبینی بگذار
پیش من جمعه و آدینه یکی است.
شهاب تبریزی.
|| ثنویت. اعتقاد به وجود دو خدا:
هست آیین دوبینی ز هوس
قبله ٔ عشق یکی باشد و بس.
جامی.

کاجی. (حامص) لوچی. حَوَل. دوبینی.

یکی را دوتا دیدن، لوچ بودن، لوچی، حالت چشم که یک چیز را دوتا ببیند،

کاجی

دوبینی

دوبینی

دوبینی

احولی، دوبینی، کاژی

دوبینی

دوبینی

دوبینی

احولی دوبینی.

احولی دوبینی.

احولی، دوبینی، لوچی

احولی، دوبینی، کاژی

82