معنی دروغگو

دروغگو. [دُ] (نف مرکب) دروغگوی. دروغ گوینده. که به راستی سخن نگوید. که راست نگوید. آنکه سخن به دروغ گوید. دروغ زن. اَفّاک. افوک. افیک. خَرّاص. سَقّار. طِمرِس. کاذب. کذاب. مائن. معوه. تکذب، دروغگو پنداشتن کسی را. تکذیب، دروغگو گردانیدن کسی را و گفتن او را که دروغ گفتی. (از منتهی الارب).
- امثال:
دروغگو تا در خانه اش، یا دروغگو را تا به خانه رسانند، چون دروغگو فراموشکار است و ممکن است راه خانه ٔ خود را فراموش کند. (از مجموعه ٔ مختصر امثال چ هند) (از فرهنگ عوام).
دروغگو خانه اش سوخت (یا آتش گرفت) کسی باور نکرد. نظیر؛ من عرف بالکذب لم یسمع صدقه. (امثال وحکم).
دروغگو خود خود را رسوا می کند. (امثال و حکم).
دروغگو دشمن خداست. (امثال و حکم).
دروغگو زود مچش گیر می آید. (امثال و حکم).
دروغگو کم حافظه است. (امثال و حکم). و رجوع به دروغگوی شود.

yalancı

چاخان

کذاب

کذاب، دجال

یاد

ترفندباف، دروغ‌پرداز، دروغزن، کاذب، کذاب،
(متضاد) راستگو، صادق، صدیق

Equivocator, Fabricator, False, Fibber, Forger, Liar, Mendacious, Prevaricator, Untruthful

باطل، کذاب

آسمند

کژ گوی

(ی) (~.) (ص فا.) کاذب، دروغ - گوینده.

کسی که براستی سخن نگوید

bugiardo

subdolo

Falsch, Lügner (m)

1236