معنی خوشنود

خوشنود. [خوَش ْ / خُش ْ] (ص) قانع. راضی. خرسند. (ناظم الاطباء):
بگیتی در ازمرگ خوشنود کیست
که فرجام کارش نداند که چیست.
فردوسی.
تو خواهی که من شاد و خوشنود باشم
به سه بوسه ٔ خشک در ماهیانی.
فرخی.
امیر گفت... من از وی خوشنودم و سزای آن کس که در باب وی سخنی محال گفت فرمودیم. (تاریخ بیهقی). رسول گفت با تنی درست و شادکامی و همه کارها بمراد و از سلطان معظم که بقاش باد و او را بزرگتر رکنی است خوشنود. (تاریخ بیهقی). و فرستاده ٔ خدا از او خوشنود بود. (تاریخ بیهقی). و روزگاری داشت با راحت و آسانی و سپاهی و رعیت از وی خوشنود. (فارسنامه ٔ ابن بلخی).
خالق از وی بدوجهان خوشنود
دعوت خلق را در او ایجاب.
سوزنی.
از جهان زو بوده ام خوشنود و بس.
خاقانی.
دو سال خدمت این بنده کردم و امروز
ز بخت شاکر و از روزگار خوشنودم.
ظهیر فاریابی.
بدم گفتی و خرسندم جزاک اﷲ نکو گفتی
سگم گفتی و خوشنودم عفاک اﷲ کرم کردی.
سعدی.
|| خوشحال. شاد. مسرور. مشعوف. (ناظم الاطباء).

خوشنود شدن. [خوَش ْ / خُش ْ ش ُ دَ] (مص مرکب) راضی شدن. قانع و خرسند شدن: باری در آن میان جست و شفاعت کردند تا امیر خوشنود شد. (تاریخ بیهقی).

خوشنود گشتن. [خوَش ْ / خُش ْ گ َت َ] (مص مرکب) شاد گشتن. خوشحال گشتن:
ز گفتار او شاه خوشنود گشت
چنان آتش تیز بی دود گشت.
فردوسی.
از خواجه ابونصر شنودم گفت هرچند حال آلتونتاش بر این جمله بود امیر از وی نیک خوشنود گشت به چندین نصیحت که کرد. (تاریخ بیهقی). || راضی گشتن. قانع شدن:
توانگرشود هرکه خوشنود گشت
دل آزرد هم خانه ٔ دود گشت.
فردوسی.

خوشنود ساختن. [خوَش ْ / خُش ْ ت َ] (مص مرکب) راضی کردن. خوشحال کردن:
چو خوشنود سازی ورا بگذرد
که دانش پژوه است و دارد خرد.
فردوسی.

خوشنود کردن. [خوَش ْ / خُش ْ ک َ دَ] (مص مرکب) راضی کردن. خوشحال کردن. ارضاء. ترضیه. اقناء. اقناع. (یادداشت مؤلف).

خشنود

پسرانه، خشنود

راضی، مسرور، خرسند

مسرور

افرح، وافق

راضی

قانع، راضی، خرسند

Erfreut, Froh

Übereinkommen, Übereinstimmen, Uebereinstimmung, Vereinbaren, Zustimmen

Chuffed

966