معنی خداترس

خداترس. [خ ُ ت َ] (نف مرکب) متقی. پرهیزگار. عفیف. (آنندراج) (از ناظم الاطباء). آنکه از خدا ترسد. باایمان. معتقد بخدا. خداپرست:
وآن پیر حیایی خداترس
با شیر خدای بود همدرس.
نظامی.
خداترس را بر رعیت گمار
که معمار ملک است پرهیزگار.
بوستان.
خداترس باید امانت گزار
امین کز تو ترسد امینش مدار.
بوستان.
از آثار معدلت وزیر خداترس معمور. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 143).
- ناخداترس، آنکه از خدا نترسد. غیرمتقی. غیر پرهیزگار:
خداترس را سازگار است بخت
بود ناخداترس را کار سخت.
نظامی.
طلب کرد از پیش و پس چوب و سنگ
بر آن ناخداترس بی نام و ننگ.
سعدی (بوستان).

نیک دیانت. [ن َ] (ص مرکب) پرهیزگار. متقی. خداترس. پارسا. (ناظم الاطباء). متدین. پاکدین. (فرهنگ فارسی معین).

کسی که از خدا می‌ترسد، پرهیزکار،

پرهیزکار، خداترس، باتقوا،

خداترس، زاهد، پارسا،

تقی

خداترس

پارسا، پرهیزگار، تقواپیشه، دیندار، متقی،
(متضاد) ناپارسا، ناخداترس، خداناترس

ناپارسا، ناپرهیزگار، خداناترس، نامتقی،
(متضاد) خداترس

پرهیزگار، خداترس، مومن، متقی،
(متضاد) خداناترس

پرهیزگار، باتقوا، تقواپیشه، متقی، پرواپیشه، خداترس،
(متضاد) بی‌تقوا

افتاده، خاضع، خاکسار، فروتن، متواضع،
(متضاد) مغرور، متکبر، خداترس، متقی، پرهیزگار

پاکدامن، پرواپیشه، پروادار، خویشتن‌دار، پرهیزگار، تقواپیشه، خداترس، زاهد، مومن، متورع،
(متضاد) فاسق، ناپرهیزگار، نامتقی

خداترس

(اِ.) بیم، هراس، (ص فا.) در ترکیب به معنی «ترسنده » آید: خداترس. [خوانش: (تَ)]

1265