معنی حقد

حقد. [ح َ / ح َ ق َ / ح ِ] (ع مص) کینه گرفتن بر. (منتهی الارب). کینه گرفتن. (دهار) (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (از مهذب الاسماء). کینه در دل گرفتن.

حقد. [ح َ] (ع مص) کینه در دل گرفتن. سؤالظن فی القلب علی الخلائق لاجل العداوه. (تعریفات). منتظر فرصت کین کشی بودن. || نباریدن باران. || برنیامدن چیزی از کان. (منتهی الارب).

حقد. [ح ِ] (ع اِ) کینه. (مهذب الاسماء) (منتهی الارب) (دهار). غضب ثابت. (اقرب الموارد). ضمد. (تاج المصادر بیهقی). کین. (منتهی الارب). اِحنه. غل. هو طلب الانتقام و تحقیقه، ان الغضب اذا لزم کظمه لعجز عن التشفی فی الحال رجع الی الباطن و احتقن فیه فصار حقداً. (تعریفات). کینه و عناد. (غیاث از منتخب و کشف). ج، احقاد، حقود، (از اقرب الموارد) حقاید. (منتهی الارب): دلها از او برمید و سینه ها بحقد او آغشته شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 369). هر دو از حقد مجادله و غصه ٔ مناقشه سخن راندیم. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 433).
یوسف که ز ماه عقد می بست
از حقد برادران نمیرست.
نظامی.
شاه از حقد جهودانه چنان
گشت احول کالامان یارب امان.
مولوی.
گر برد حقد و صفا آرد همی
بدرودعجز و عطا کارد همی.
مولوی.
کاین ولی اﷲ را چون میزنی
این چه حقد است ای عدّوِ روشنی.
مولوی.

بغض، خصومت، دشمنی، عداوت، عناد، کین، کینه، کینه‌ورزی

إحْنه

حقد

حقد

حقد

حقد

حِقْد، کینه، دشمنی و غضب درونی و قلبی (جمع: احقاد، حقود)،

(حِ) [ع.] (اِمص.) کینه ورزی، عناد. ج. احقاد، حقود.

خشم و دشمنی نسبت به کسی، کینه،

کینه ورزیدن

بی میلی , اکراه , بیزاری , لج , کینه , غرض , غبطه , بخل ورزیدن , لجاجت کردن , غبطه خوردن بر , رشک ورزیدن به , غرغر کردن , بداندیشی , بدجنسی , بدخواهی , عناد , کینه توزی , نفرت , قصد سوء

غضب ثابت، کینه

112