معنی حسین بایقرا

لغت نامه دهخدا

حسین بایقرا

حسین بایقرا. [ح ُ س َ ن ِ ق ُ] (اِخ) ابن امیر منصوربن بایقرابن عمر شیخ بن تیمور گورکانی است، و در 911هَ. ق. درگذشت. متخلص به حسینی گورکانی است و به سلطان حسین میرزا معروفست. دیوان شعری دارد و کتابی بنام «تنزیل » در تصوف بدو منسوب است. و کتاب «مجالس العشاق » را نیز کمال الدین حسین فنائی به نام او تألیف کرده و در هند به نام وی چاپ شده است. رجوع به هدیه العارفین ج 1 ص 317 و ذریعه ج 9 ص 100 و فهرست مجالس النفائس و فهرست ج 3 سبک شناسی و فهرست رجال حبیب السیر و از سعدی تا جامی شود.