معنی حدت
لغت نامه دهخدا
حدت. [ح ِدْ دَ] (ع اِمص) تیزی. (دهار). تندی. (آنندراج). سعره. خشم. غضب. قوت غضب: از حدت وسورت پادشاهان بر حذر باید بودن. (گلستان). از سر حدت مزاج و خشونت طبع بر لجاج اصرار مینمود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1272 ص 36). رجوع به حده شود. || تیزی هرچیزی. برائی. (ملخص اللغات حسن خطیب). تیزی آهن و جز آن. تیزی شمشیر. (تاج المصادر بیهقی). || سبکی مردم از غضب. || سختی. شدت. سورت. || حدت دم. حدت مرض. || زیر در موسیقی، مقابل بم. (از خلاصه الافکار).
حدت. [ح ِدْ دَ] (ع مص) تیزی کردن و تندی نمودن. تیزی کردن. (دهار). تیزی کردن برکسی. (تاج المصادر بیهقی). || تیز شدن. (زوزنی). || تیز شدن شمشیر. (تاج المصادر بیهقی). رجوع به حده شود.
فارسی به انگلیسی
Dead, Extreme, Extremeness, Extremity, Ferocity, Mordancy, Oomph, Severeness, Stringency, Tyranny, Violence
فارسی به ترکی
فرهنگ عمید
تیزی، برندگی،
تندی،
[مجاز] خشم، غضب،
(موسیقی) زیر بودن صدا،
حل جدول
تیزی وتندی، برندگی
بُرندگی
تندی، تیزی
تیزی و تندی، برندگی
تیزی و تندی
تندوتیزی
حدت
برندگی و تیزی
حدت
فرهنگ معین
تندی، تیزی، خشم، غضب. [خوانش: (حِ دَّ) [ع. حده] (اِمص.)]
مترادف و متضاد زبان فارسی
فرهنگ فارسی هوشیار
تیزی کردن و تندی نمودن
معادل ابجد
412