معنی تک رو | جدول یاب

حل جدول

تک رو

یکه رو

سرخود

تک

به معنی تنهاست می گویند فلانی تک ماند، به معنی شدت است گویند تک سرما یا گرما شکست، تنها، یگانه، منفرد

به معنی تنهاست می گویند فلانی تک ماند.

به معنی شدت است گویند تک سرما یا گرما شکست.

فارسی به انگلیسی

تک‌ رو

Tearaway

لغت نامه دهخدا

تک رو

تک رو. [ت َ رَ / رُو] (نف مرکب) در تداول امروز تک رونده. خودسر. که توجهی به تصمیم دسته جمعی افراد گروه نکند. سرکشی کننده از عقاید دیگران و این معنی در امور سیاسی و حزبی بیشتر مصطلح و متداول است. || در تداول عامه، زن بدکه داخل در دسته و جماعتی یا اداره ای از زنان بد نباشد. زن بد که خود به تنهائی رود به تباهی. روسپی که در خانه ٔ عمومی نبود. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

تک تک

تک تک. [ت َ ت َ] (ص مرکب، ق مرکب) یکی یکی و جدا و فردفرد. (ناظم الاطباء). جسته جسته. تنهاتنها. بندرت. دانه دانه. با فاصله های مکانی. گاهی یکی و گاهی یکی. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا):
همچو پشت کس بتان تتار
مانده هرجای تک تک و نخ نخ.
نزاری (از فرهنگ جهانگیری).
رجوع به تک شود. || (اِ صوت) تق تق و جلزجلز. آمدن صدایی چون صدای نمکی که در آتش ریزند یا صدای آبی که مستعد جوشیدن می شود. (از دزی در ذیل قوامیس عرب ج 1 ص 149).
- تک تک پا، آواز پای وقت دویدن. (آنندراج).آواز پا در هنگام رفتن. (ناظم الاطباء). تق تق پا. مجازاً در بیت زیر، معارضه. هم چشمی. مسابقه:
سروی علم نگشته که از شوخی خرام
با او قد تو تک تک پایی نرفته است.
تأثیر (ازآنندراج).
- || سرکوفت. تعرض:
حرف و صوت تو به اغیار نواییست بمن
بر یاران شدنت تک تک پاییست بمن.
اشرف (از آنندراج).
- تک تک پا رفتن، ترسانیدن به آواز پا بود. (آنندراج). ترسیدن از آواز پا. (ناظم الاطباء).
- تک تک پا میرساند، یعنی از شجاعت و قدرت خود چیزها می گوید و لاف می زند. (آنندراج). او لاف میزند از دلاوری و توانایی خود. (ناظم الاطباء).

تک

تک. [ت َ] (ص) بمعنی اندک و قلیل و کم باشد. (برهان) (از فرهنگ جهانگیری) (از فرهنگ رشیدی) (از انجمن آرا) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). پهلوی، تک: در تک زمان، زمانی کوتاه. (حاشیه ٔ برهان چ معین). || تا و تک هر دو تنها بود. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 309). منفرد و تنها. (ناظم الاطباء):
به تک تا و کر بیشتر تاوتک
که باشد که بینی بود تا و تک.
(لغت فرس ایضاً).
تو رعیت باش چون سلطان نئی
تک مران چون مرد کشتیبان نئی.
مولوی.
- اسب تک، اسب بی سوار. (ناظم الاطباء).
- بی تک، لایتناهی. (ناظم الاطباء).
|| (اِ) بمعنی بسیار تند براه رفتن و دویدن هم هست. (برهان). بمعنی دویدن و تند راه رفتن و آن مرادف دو است چنانکه گویند تک و دو و اسب رونده ٔ خوشرفتار را تکاور گویند. (انجمن آرا) (آنندراج). دو و تیزی رفتار. (ناظم الاطباء). بدین معنی از اوستا تَک َ، (دو) از ریشه ٔ تک (دویدن) که در تاختن آمده. پهلوی تگ افغانی تک (دویدن) تگ (دویدن، مشی، گام، گردش) و نیز تک در اوستا بمعنی تند و تیز است «خرده اوستا ص 58». (حاشیه ٔ برهان چ معین). تگ. (فهرست ولف):
هم آهوفغند است و هم یوزتک
هم آهسته خوی است و هم تیزگام.
فرالاوی.
به گامی سپرد از ختاتاختن
به یک تک دوید از بخارا به وخش.
شاکر بخاری.
یکی باره ای برنشسته چو نیل
به تک همچو آهو به تن همچو پیل.
دقیقی.
یکی را که بد نامش ایزدگشسب
کز آتش نه برگاشتی در تک اسب.
فردوسی.
ببیند کنون کار مردان مرد
تک اسپ و شمشیر گرد و نبرد.
فردوسی.
یکی باره ٔ تیزتک برنشست
به هامون خرامید نیزه بدست.
فردوسی.
سپهدار پیران میان را ببست
یکی باره ٔ تیزتک برنشست.
فردوسی.
ور ذره به چشم آیدش آسیمه بماند
گوید مگر آن از تک اسب تو غباراست.
فرخی.
از او رفتن نرم و از گورتک
ز پَرَّنده پرواز و زو تاختن.
فرخی.
تا همی از گهر آموزد آهوبره تک
همچنان کز گهر آموزد شاهین پرواز.
فرخی.
چونین تو بتا به همگنان بر مگذر
نتوان به تکی به طوس شد جان پدر.
فرخی.
چنان نمایدبا او برابری کردن
که راه برد با اسب تیزتک خر لنگ.
فرخی.
از تک اسپ و بانگ و نعره ٔ مرد
کوه پر نوف شد هوا پر گرد.
عنصری.
به تک راه گیرند بر آب و آتش
بدندان بدرند پولاد و مرمر.
عنصری (از آنندراج).
یوزجست و رنگ خیز و گرگ پوی و غرم تک
ببرجه آهودو و روباه حیله گوردن.
منوچهری.
باد از سمنستان به تک آید به طلایه
تا حرب کند با سپه ابر نفایه.
منوچهری.
بازگشتم و اسب در تک افکندم چون مدهوش و دلشده. (تاریخ بیهقی).
سیه چشم و گیسوفش و مشک دم
پری پوی و آهوتک و گورسم.
اسدی.
به زور از زمین کوه برداشتی
تک از تازی اسبان فزون داشتی.
اسدی.
چو شب بد، ولیکن چو بشتافتی
به تک روز بگذشته دریافتی.
(گرشاسبنامه).
پی اسب عمرم ز تک باز ماند
همه کار شاهیم ناساز ماند.
(گرشاسبنامه).
اسب جهان را تو نگیری به تک
خیره مرو ازپی او خام خام.
ناصرخسرو.
دنیا به تک اندر است دینت کو
بی دین به جهان چرا همی نازی.
ناصرخسرو.
راهشان یوز گرفتست و ندارند خبر
زان چو آهو همه در پوی و تک و بابطرند.
ناصرخسرو.
گاه در خوی چو اسبت اندر تک
گاه در خون چو تیغت اندر جنگ.
سنائی.
آن آب رنگ تیغش در کف چو آتش است
وان کوه پیکر اسبش در تک چو صرصر است.
سید حسن غزنوی.
بر بدن نار ماند از سر تیغش نشان
بر رخ آبی نشست از تک اسبش غبار.
خاقانی.
جهان میگذارد به خوشخوارگی
به اندازه دارد تک بارگی.
نظامی.
گر آهوی بیابان گرم خیز است
سگان شاه را تگ تیزتیز است.
نظامی.
تک از باد صبا پیشی گرفته
به جنبش با فلک خویشی گرفته.
نظامی.
به شیرین در عدم خواهم رسیدن
به یک تک تا عدم خواهم دویدن.
نظامی.
جانا ره عشق چون تو معشوقی
در زیر تک فرس نمی آید.
عطار.
اسب تازی دو تک رود به شتاب
شترآهسته می رود شب و روز.
سعدی.
سمند بادپای از تک فروماند
شتربان همچنان آهسته می راند.
سعدی.
که خاصان در این ره فرس رانده اند
بلااحصی از تک فرومانده اند.
سعدی.
به تک ژاله می ریخت در کوه و دشت
تو گفتی مگر ابر نیسان گذشت.
(بوستان).
بره بر یکی پیشم آمد جوان
به تک در پیش گوسفندی دوان.
(بوستان).
خر پیر از آن رخش توسن فزون
که در جو حریص است و در تک حرون.
امیرخسرو.
رجوع به تگ و ترکیبهای تک و تگ شود.
- اندر تک ایستادن، سخت شتاب کردن. پایداری کردن در تاختن. شتافتن. پا بدو گذاشتن:
باد شمال چون ز زمستان چنین بدید
اندر تک ایستاد چو جاسوس بیقرار.
منوچهری.
- به تک خاستن، دویدن. سعی. بشتافتن:
چو هنگام عزائم زی معزی
به تک خیزند ثعبانان ریمن.
منوچهری.
کبکان بر کوه به تک خاستند
بلبلکان زیروستا خواستند.
منوچهری.
- تک از ماه بردن، از ماه پیشی گرفتن در سرعت و شتاب:
هر که علم بر سر این راه برد
گوی ز خورشید و تک از ماه برد.
نظامی.
- تک برگرفتن، سرعت گرفتن در رفتار. شتافتن:
همانگاه با او ره اندر گرفت
سپه بادکردار تک برگرفت.
(گرشاسبنامه).
|| در بیت ذیل از نظامی، به تسامح بمعنی مطلق رفتار آمده است:
کلاغی تک کبک در گوش کرد
تک خویشتن را فراموش کرد.
(یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
|| زدن عموماً. (فرهنگ جهانگیری) (ازبرهان) (فرهنگ رشیدی) (از انجمن آرا) (از آنندراج).ضرب و لطمه. (ناظم الاطباء). در جنگی که هومان گرزی بر رستم زده بود فردوسی گفته:
ز رستم بپرسید پرمایه طوس
که چون یافت پیل از تک گرز کوس.
(انجمن آرا).
|| زدن دست بر کنار تخته نرد که کعبتین درست بنشیند خصوصاً. || نام گیاهی است که در میان گندم زار بروید و سخت تر از گیاه گندم باشد. (برهان) (از فرهنگ جهانگیری) (انجمن آرا) (آنندراج) (از فرهنگ رشیدی) (ناظم الاطباء). || نام گیاهی هم هست که در میان آب می روید و در مصر کاغذ از آن می سازند. (برهان) (از فرهنگ جهانگیری) (از انجمن آرا) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). و بعربی حفاءه گویندش. (برهان). و به تازی بردی گویند. (از فرهنگ جهانگیری). || قعر چاه و ته حوض و امثال آن را هم گفته اند. (برهان). بن و ته و قعر و پائین چیزی مانند چاه و حوض و دریا و انتهای از هر چیز. (ناظم الاطباء). بن وزیر چیزی مانند چاه و حوض و دریا و امثال آن. (انجمن آرا) (آنندراج). قعر چاه و امثال آن. (شرفنامه ٔ منیری). ته نیز لغتی است در تک بدین معنی. (حاشیه ٔ برهان چ معین):
قوم فرعون همه را در تک دریا راند.
منوچهری.
بر اوج چو پرواز کنم از نظر تیز
بینم سر مویی هم اگر در تک دریاست.
ناصرخسرو.
هرکه در چاه عریض او نگه کرد از حسد
زان حسد خود را فکند اندر تک چاه سقر.
سوزنی.
سرچشمه ٔ حیوان بین در طاس و ز عکس او
ریگ تک دریا را بشمار به صبح اندر.
خاقانی.
در تک آب ار ببینی صورتی
عکس بیرون باشد این نقش ای فتی.
مولوی.
|| در نامه ٔ حکمای پارس بمعنی نامتناهی آمده چنانکه این عبارت در این باب گفته: جنبش دهنده ٔ سپهران را جنبشها است بی تک و نیروی جسمانی را جنبش هاست متناهی. بالجمله بمعنی اصل و بیخ و بن آب و درخت و مرادف ته است. (انجمن آرا) (آنندراج).اصل و بیخ و بن آب و درخت. (ناظم الاطباء). || در تداول سورت، حدت سرما و حرارت: تک هوا شکستن، از حدت و حرارت آن کاستن. هوا تکش شکسته است. آب زمستان را گاه خوردن باید کمی نزدیک آتش داشت تا تک آن بشکند. (از یادداشتهای بخط مرحوم دهخدا).

تک. [ت ُ] (اِ) منقار جانوران. (برهان) (فرهنگ جهانگیری). منقار پرندگان. (ناظم الاطباء). منقار مرغان و جانوران. (انجمن آرا) (آنندراج). طبری، تک. گیلکی، توک. سمنانی، تیک. (حاشیه ٔ برهان چ معین).
- تک کسی را چیدن، در تداول عامه، تک کسی را قیچی کردن، او را با گفتاری سخت متنبه کردن. جواب او را گفتن یا عتابی کردن که دیگر آن گفته نگوید یا آن دعوی نکند. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). || نوک خنجر و نیزه و امثال آن بود. (برهان) (از فرهنگ جهانگیری) (از انجمن آرا) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). || ذروه. قله. بلندترین جای چیزی. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). || نیش قلم. (یادداشت ایضاً). || باریکترین قسمت چیزی در آخر آن از سوی طول. (یادداشت ایضاً).
- تک قیچی، ریزه های جامه و کاغذ و چرم و جز آن. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
- جان به تک پا بیرون بردن،با فرار جان به سلامت بردن. (یادداشت ایضاً).
|| چراغی که اندک نور داشته باشد. (برهان) (از فرهنگ جهانگیری) (از فرهنگ رشیدی) (از انجمن آرا) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء).