معنی تُستر | جدول یاب

حل جدول

تُستر

دستگاه برشته کردن نان

تُستر

لغت نامه دهخدا

ظفرة

ظفره. [ظُ رَ] (ع اِ) نباتی است مفروش بر زمین، برگش مدور و شبیه به ناخن و ظاهرش سبز و باطن سرخ تیره و ساقهاکه از میان برگها میروید قریب به شبری و باریک و گلش سِتَبر و بیخش به قدر بند انگشتی و سیاه و منقش به سفیدی و در بلاد تُستر بسیار است. در چهارم گرم و خشک و بسیار تند و سم قاتل و ضماد او رافع گوشت زیاده و ثآلیل و بواسیر و آکله است. (تحفه ٔ حکیم مؤمن).

عبدا

عبدا. [ع َ دُل ْ لاه] (اِخ) ابن حسین تستری. ساکن اصفهان و صاحب مدرسه ٔ نقش جهان اصفهان است. وی یکی از علما و مجتهدان و مردی صالح و پرهیزکار بود. اصلش از شهر تُستر (شوشتر) است. به نجف رفت و مدتی نزد مقدس اردبیلی تلمذ کرد سپس به اصفهان رفت و مدتی در آنجا ماند هم آنگاه به مشهد رفت. در آن جا شاه عباس وی راملاقات کرد و مجدداً به اصفهان بازگشت. وی در بسیاری از کارها از جمله موقوفات چهارده معصوم و بناء مدرسه ٔ نقش جهان و مدرسه ٔ شیخ لطف اﷲ راهنمای شاه بود. وی را تألیفاتی است از جمله، التتیمم لشرح الشیخ نورالدین علی قواعد در هفت مجلد. به سال 1021 هَ. ق. به اصفهان درگذشت. (از روضات الجنات صص 365- 368).

ارجانی

ارجانی. [اَرْ رَ / اَ رَ / اَ] (اِخ) ابوبکر احمدبن الحسین الأرجانی قاضی تستر. وی از افاضل عصر خویش و ملیح الشعر و رقیق الطبع بود و دیوان شعر او در آفاق مشهور است و در اصفهان از ابی بکر محمدبن احمدبن الحسین بن ماجه الابهری سماع حدیث کرد و او وی را بجمیع مسموعات و مقولات خویش اجازه داد و ارجانی در تستردر حدود سنه ٔ اربعین و خمسمائه (540 هَ. ق.) درگذشت. (انساب سمعانی). و مؤلف معجم المطبوعات آرد: قاضی ابوبکر احمدبن محمدبن الحسین الارجانی الشیرازی الشافعی ملقب بناصح الدین. وی قاضی تستر و عسکرمکرّم بودو او را شعر رائق بنهایت نیکوئی است. عماد کاتب اصفهانی ذکر او در خریده آورده گوید: ارجانی در عنفوان عمر خود در مدرسه ٔ نظامیه ٔ اصبهان علم آموخت و مؤلف معجم المطبوعات آرد: و شعره من آخر عهد نظام الملک سنه نیّف و 480 الی آخر عهده و هو سنه 544 و پیوسته نائب قاضی در عسکرمکرم بود و او مردی معظم و مُعزّز وشعر او بسیار است و آنچه از او جمع شده بعشر اشعار وی نمیرسد. ارجانی در شهر تُستر و بقولی در عسکرمکرم وفات کرد. دیوان ارجانی را احمدبن عباس الازهری تصحیح و تفسیر کرده در بیروت بسال 1307 هَ، ق. بطبع رسیده است. رجوع به تاریخ الحکمای قفطی ص 342 س 11 شود.