معنی بسند

بسند. [ب َ س َ] (ص) کافی. (برهان) (ناظم الاطباء) (انجمن آرا) (سروری) (رشیدی). کافی وکافی شدن. (غیاث). کافی و بس. (فرهنگ نظام). رجوع به شعوری ج 1 ورق 158 و 195 و بسنده شود:
ترا شهر توران بسند است خود
چرا خیره می دست یازی به بد.
فردوسی.
غار جهان گرچه تنگ و تار شده است
عقل بسند است یار غار مرا.
ناصرخسرو.
همینت بسند است اگر بشنوی
که گر خار کاری سمن ندروی.
سعدی (از فرهنگ ضیا).
بسند است آنکه زلف اندر بناگوشت علم گیرد
مفرما غمزه ٔ خونریز را کز خط حشم گیرد.
امیرخسرو (از سروری).
|| کفاف و کفایت. (برهان). کفایت. (فرهنگ نظام) (مؤید الفضلاء). || تمام. (برهان) (سروری). کامل و تمام. (ناظم الاطباء). || سزاوار. (برهان) (مؤید الفضلاء). شایسته.

بسند کردن. [ب َ س َ ک َ دَ] (مص مرکب) راضی و خشنود شدن. (از ناظم الاطباء). || اکتفا کردن. اجزاء. (منتهی الارب). اجتزا. (تاج المصادر بیهقی). اقتصار. (منتهی الارب):
بدین بخششت کرد باید بسند
مکن جانت نسپاس و دل را نژند.
فردوسی.
چو دیدم ترا زیرک و هوشمند
بیکساله دخل از تو کردم بسند.
نظامی (از آنندراج).
|| برگزیدن:
مخور باده چندان کت آرد گزند
مشو مست از او خرمی کن بسند.
اسدی.

بسند آمدن. [ب َ س َ م َ دَ] (مص مرکب) راضی بودن. (ناظم الاطباء): قدن، بسند آمدن چیزی. (منتهی الارب). احساب. (تاج المصادر بیهقی). || کفایت نمودن. (ناظم الاطباء): و گفت این را به بلخان کوه فرست ترا پنجاه هزار سوار مدد آید، گفت اگر بسندنیاید، کمان بداد و گفت بنشان بترکستان فرست اگر دویست هزار سواری خواهی بیاید. (راحهالصدور راوندی).
- بسند آمدن با کسی، برابر آمدن با وی، از عهده ٔ وی برآمدن. مقابله کردن با وی.

بسنده: تو را شهر توران بسند است خود / به‌خیره همی‌دست یازی به بد (فردوسی۱: ۲۳۳)،

بسنده، بقدر کفایت، کافی، مکفی، تمام، کامل، سزاوار، شایسته

Competent, Enough, Sufficient

Suffice

کافی، تمام، سزاوار

پاره کن

(صفت اسم) بقدر کفایت کافی، کامل تمام، شایسته سزاوار.

(مصدر) راضی بودن، کافی شدن. یا بسند آمدن با کسی. از عهده وی برآمدن.

راضی وخشنود، قانع، صبور، کافی

(مصدر) کفایت کردن، راضی شده خشنود شده. (مصدر) کفایت کردن، راضی شدن خشنود شدن.

بسند آمدن بسند

بسند هتر

116