معنی بدیهت

بدیهت. [ب َ هََ] (ع، اِ) بدیهه.
- بربدیهت، بی اندیشه: گفت [خواجه احمد] بنده نیز بیندیشد آنگاه آنچه او را فراز آید باز نماید که بر بدیهت راست نیاید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 258). و رجوع به بدیهه و بدیهه شود.

بی‌تأمل شعر گفتن و سخن گفتن

بی تأمل شعر گفتن و سخن گفتن

421