معنی بای

لغت نامه دهخدا

بای

بای. (اِخ) ابومنصور بای بن جعفربن بای جیلی فقیه شافعی معاصر بیضاوی بود. (یادداشت مؤلف). فقیه و محدث بوده است. (از تاج العروس).

بای. (اِ) باختن. (از فرهنگ نظام). و رجوع به ترکیب بای دادن شود.
- بای دادن، باختن. از دست دادن. بر باد دادن:
لیلی ز عشوه های تو دل بای داده است
شیرین ز جلوه های تو خاطرنگاره ای.
حاذق گیلانی (از فرهنگ نظام).

بای. (ترکی، ص، اِ) ترکی است و ظاهراً صورتی است از بیگ و امروز وزیر را در ترکیه بای گویند. (یادداشت مؤلف). || لقب پادشاه تونس. بیگ تونس. (یادداشت مؤلف).

بای. (اِخ) موضعی است. (ناظم الاطباء). شهری است. (آنندراج).

بای. (اِخ) یکی از هفت قبیله ٔ سکنه ٔ رامیان. سکنه ٔ رامیان به هفت قبیله تقسیم می شوند:یزدری. رجبلی. صادقلی، کاغذلی، قوانلی، بای، و بیگلری. (از ترجمه ٔ مازندران و استرآباد رابینو ص 114).

بای. (اِمص) بظاهر در این عبارت به معنی حاجت و ضرورت و نیاز است: هرکسی را بایستی است و بایست ما آنست که بای نبود. (اسرارالتوحید چ بهمنیار ص 248). و رجوع به بایست شود.
- دربای،شایسته. سزاوار. لایق. درخور:
از همه شاهان امروز که دانی جزازو
مملکت را و بزرگی و شهی را دربای.
فرخی.


بای سنقر

بای سنقر. [س ُ ق ُ] (ترکی، اِ) (از: بای + سنقر) و سنقور مرغی شکاری است از جنس چرغ که شنقار نیز گویند. (ناظم الاطباء).


بای کلا

بای کلا. [ک َ] (اِخ) از دهات میان دورود فرح آباد (ساری). (از ترجمه ٔ مازندران و استرآباد رابینو ص 161).

حل جدول

بای

غنی و ثروتمند

ثروتمند، غنی

فرهنگ معین

بای

[تر.] (ص.) مالدار، ثروتمند، غنی.

فرهنگ عمید

بای

مال‌دار، چیزدار، ثروتمند،

ترکی به فارسی

بای

جناب آقا

فرهنگ فارسی هوشیار

بای

ثروتمند، پولدار، متمول

فرهنگ فارسی آزاد

بای

بِاَیَّ، کلمه ایست مرکب از "بِ" و "اَیٌّ" بمعنای بکدام؟

معادل ابجد

بای

13

پیشنهاد شما
جهت ثبت نظر و معنی پیشنهادی لطفا وارد حساب کاربری خود شوید. در صورتی که هنوز عضو جدول یاب نشده اید ثبت نام کنید.
اشتراک گذاری