معنی امارت

امارت. [اِ رَ] (ع مص) اماره. امیر شدن. امیری. ولایت. سری. فرمانروایی. فرمانفرمایی. حکومت. پادشاهی. رجوع به اِماره شود: کار بدان منزلت رسید که هر سالی چون ما را بغزنین خواندی بر درگاه و مجلس امارت، ترتیب رفتن و نشستن و بازگشتن این دو تن... یکسان فرمودی. (تاریخ بیهقی). تا آنگاه که درجه ٔ امارت یافت. (تاریخ بیهقی). امارت خراسان پیش از یعقوب لیث رافعبن سیار داشت. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 360). بزرگا و بارفعتا که کار امارت است. (تاریخ بیهقی ایضاً ص 386).
هم امارت هم زبان دارم کلید گنج عرش
وین دو دعوی را دلیل است از حدیث مصطفی.
خاقانی.
بدان طرف رکاب رنجه باید کرد و... در منصب امارت متمکن بنشستن. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1272 ص 181). بعد از وفات ابوعلی هانی و مهنی پسران او امارت بگرفتند. (ایضاً ص 402). سلطان جای خویش را در امارت لشکر و ایالت نیشابور بدو داد. (ایضاً ص 440). || (اِ) ولایت. حوزه ٔزیر فرمان امیر. (فرهنگ فارسی معین).

امارت داشتن. [اِ رَ ت َ] (مص مرکب) فرمانروا بودن. امیر بودن. فرماندهی و سرداری.

امارت مآب. [اِ رَ م َ] (ص مرکب) هم مرتبه ٔ امیر و فرمانفرما. در مقام القاب و عناوین متداول بود: خواجه ٔ افضل جناب امارت مآب را بی اختیار ساخت. (حبیب السیر چ طهران جزء3 ص 275).

امارت دادن. [اِ رَ دَ] (مص مرکب) به امیری گماشتن. امیر کردن. فرمانروایی دادن. حکومت دادن. تعمیل. امیر کردن کسی را و مستولی گردانیدن بر قومی:
بداده ایم امارت ترا و درخور تست
سپرده ایم بتو هند و مر تو راست سزا.
؟

امارت مآبی. [اِ رَ م َ] (حامص مرکب) عنوانی است که در مورد احترام و تفخیم از امیر گویند. (از فرهنگ فارسی معین).

Emirate

(اِمص.) فرمانروایی، (اِ.) ناحیه ای که زیر فرمان امیری باشد. [خوانش: (اِ رَ) [ع.]]

امیری، حکمرانی، حکومت، سلطنت، فرماندهی، فرمانروایی، ملکت، ولایت

‎ (مصدر) امیر شدن، (اسم) فرمانروایی، فرماندهی سرداری، (اسم) ولایت حوزه زیر فرمان امیر. جمع: امارات.

(مصدر) امیر بودن فرمانروا بودن، فرمانده بودن سردار بودن.

فرمانروائی، امیر شدن

در مورد احترام و تفخیم از (امیر) بدین عنوان یاد کنند.

امیر شدن،
فرمانروایی،
(اسم) منصب امیر،
(اسم) حوزۀ فرمانروایی امیر،

فرمانروایی

درهم

اِمارَت، اَمیر شدن، حکومت کردن، فرمانروائی، حک.مت کوچکی که تحت نظر یک امیر باشد (جمع (در حالتِ اسمی): اَمار، اَمُر، اِمارات)،

642