معنی الخلیل

ابواحمد. [اَ اَ م َ] (اِخ) رجوع به عبدالصمدبن ابراهیم بن الخلیل بغدادی شود.

ابوالخلیل. [اَ بُل ْ خ َ] (اِخ) عبداﷲبن الخلیل. تابعی است و زیدبن ارقم از او روایت کند.

سجیر.[س َ] (ع ص، اِ) یار و دوست خالص. (منتهی الارب). یار. (مهذب الاسماء). الخلیل الصفی. (اقرب الموارد).

ابوعمرو. [اَ ع َم ْرْ] (اِخ) زیاد. از روات حدیث است. او از صالح ابی الخلیل و از او عبدالرحمن مهدی روایت کند.

شخل. [ش َ] (ع ص، اِ) دوست. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || کودک نوجوان که با تودوستی دارد. یا عام است عن الخلیل. (منتهی الارب).

اسحاق. [اِ] (اِخ) ابن ابراهیم دیری شافعی. خطیب و امام. او راست: مثیرالغرام فی زیاره الخلیل علیه السلام، مختصر علی سبعه و عشرین فصلاً. (کشف الظنون).

ازهر. [اَ هََ] (اِخ) ابن جمیل. ابن قتیبه ٔ دینوری در عیون الاخبار بنقل از احمدبن الخلیل از او روایت کند. رجوع بعیون الاخبار ج 2 ص 30 شود.

اسماعیلیه.[اِ لی ی َ] (اِخ) یا عدنانیه. عرب ساکن حجاز و نجد و اراضی مجاور آن از اواسط جزیرهالعرب، منسوب به اسماعیل بن ابراهیم الخلیل از زن خود مسماه به هاجر.

ادورایم. [اَ] (اِخ) شهریست حصین که رحبعام در یهودا بساخت و روبنسوم به ادورایم شد و آن قریه ای بود بزرگ بر زمین مرتفع واقع در جانب غربی حبرون یعنی الخلیل. (ضمیمه ٔ معجم البلدان).

لیث. [ل َ] (اِخ) ابن مظفربن نصربن سیار. صاحب خلیل و مؤلف کتاب العین و آنگاه که لغویین لیث مطلق گویند مراد همین کس است، چنانکه جوالیقی در المعرب و جز آن. یاقوت گوید:اللیث بن المظفر کذا قال الازهری فی مقدمه کتابه اللیث بن المظفر و قال ابن المعتز فی کتاب الشعراء من تصنیفه اللیث بن رافعبن نصربن سیار قال الازهری: و من المتقدمین اللیث بن المظفر الذی نحل الخلیل بن احمد تألیف کتاب العین جمله لینفق کتابه باسمه و یرغب فیه من حوله و اثبت لنا عن اسحاق بن ابراهیم الحنظلی الفقیه انه قال کان اللیث رجلاً صالحاً و مات الخلیل و لم یفرغ من کتاب العین فاحب اللیث ان ینفق الکتاب کله فسمی لسانه الخلیل فاذا رأیت فی الکتاب «سألت الخلیل » أو«اخبرنی الخلیل » فانه یعنی الخلیل نفسه قال و اذا قال «قال الخلیل » فانه یعنی لسان نفسه. قال و انّما وقع الاضطراب فیه (ای فی الکتاب) من خلیل اللیث قال و اخبرنی المنذری انه سأل ثعلباً عن کتاب العین فقال ذاک کتاب ملی َٔ غدد قال و هذا لفظ ابی العباس و حقه عند النحویین ملاَّن غدداً ولکن کان ابوالعباس یخاطب العامه علی قدر فهمم. قلت لیس هذا بعذر لابی العباس فانه لو قال ملاَّن غدداً لم یخف معنی الکلام علی صغار العامه فکیف و فی مجلسه الائمه من اهل العلم ثم سائله الذی اجابه لیس بتلک الصوره و انما عذره انه کان لایتکلف الاعراب فی المفاوضه و هی سنه جله العلماء و اراد فی جراب العین حروفاً کثیره قدازیلت عن صورها و معانیها بالتصحیف و التغییر فهی تضر حافظها کما تضر الغدد آکلها. قال ابوالطیب اللغوی مصنف کتاب العین اللیث بن المظفربن نصربن سیار روی ذلک عن ابی عمر الزاهد قال حدثنی فتی قدم علینا من خراسان و کان یقراء علی کتاب العین قال اخبرنی ابی عن اسحاق بن راهویه قال کان اللیث بن المظفربن نصربن سیار صاحب الخلیل رجلاً صالحاً و کان الخلیل قد عمل من کتاب العین باب العین فاحب اللیث ان ینفق سوق الخیل ثم ذکرکما ذکر الازهری. و حدث عبداﷲبن المعتز فی کتاب الشعراء عن الحسن بن علی المهلبی قال کان الخلیل منقطعاً الی اللیث بن رافعبن نصربن سیار و کان اللیث من اکتب الناس فی زمانه بارع الادب بصیراً بالشعر و الغریب و النحو و کان کاتباً للبرامکه و کانوا معجبین به فارتحل الیه الخلیل و عاشره فوجده بحراً فاغناه و احب الخلیل ان یهدی الیه هدیه تشبهه فاجتهد الخلیل فی تصنیف کتاب العین فصنفه له و خصه به دون الناس و حبره و اهداه الیه فوقع منه موقعاً عظیماً و سر به و عوضه عنه مائه الف درهم و اعتذر الیه و اقبل اللیث ینظر فیه لیلاً و نهاراً لایمل النظر فیه حتی حفظ نصفه و کانت ابنه عمه تحته فاشتری اللیث جاریه نفیسه بمال جلیل فبلغها ذلک فغارت غیره شدیده فقالت واﷲ لاغیظنه و لاابقی غایه فقالت ان غظته فی المال فذاک ما لایبالی به ولکنی اراه مکباً لیله و نهاره علی هذا الدفتر واﷲ لافجعنه به فاخذت الکتاب و اضرمت ناراً و القته فیها و اقبل اللیث الی منزله و دخل الی البیت الذی کان فیه الکتاب فصاح بخدمه و سألهم عن الکتاب فقالوا اخذته الحره فبادر الیها و قد علم من أین اتی فلما دخل علیها ضحک فی وجهها و قال لها ردی الکتاب فقد وهبت لک الجاریه و حرمتها علی نفسی و کانت غضبی فاخذت بیده و ادخلته رماده فسقط فی ید اللیث فکتب نصفه من حفظه و جمع علی الباقی ادباء زمانه و قال لهم مثلوا علیه و اجتهدوا فعملوا هذا النصف الذی بأیدی الناس فهو لیس من تصنیف الخلیل و لایشق غباره و کان الخلیل قد مات. وجدت علی ظهر جزء من کتاب التهذیب لابی منصور الازهری:
ابن درید بقره و فیه عجب و شره
و یدعی بجهله وضع کتاب الجمهره
و هو کتاب العین اًلَ لا انه قد غیره
الازهری وزغه و حمقه حمق دُغه
و یدعی بجهله کتاب تهذیب اللغه
و هو کتاب العین اًلَ لا انه قد صبغه
فی الخارزنجی بله و فیه حمق و وله
و یدعی بجهله وضع کتاب التکمله
و هو کتاب العین اًلَ لا انه قد نقله.
قرأت بخط ابی منصور الازهری فی کتاب نظم الجمان تصنیف ابی الفضل المنذری: نصربن سیار کان والی خراسان و اللیث بن المظفربن نصر صاحب العربیه و صاحب الخلیل بن احمد هو ابنه حدث عنه قتیبهبن سعید سمعت محمدبن ابراهیم العبدی یقول سمعت قتیبه یقول کنت عندلیث بن نصربن سیار فقال ماترکت شیئاً من فنون العلم الا نظرت فیه الا هذا الفن و ماعجزت الی انی رأیت العلماء یکرهونه یعنی النجوم. سمعت محمدبن سعید القزاز قال: نصربن سیار والی خراسان المحمول الیه رأس جهم و کان نصر من تحت یدی هشام بن عبدالملک و کان بمرو و کان سلم بن احوز والی بلخ و الجوزجان من یده و هو الذی قتل یحیی بن زیدبن علی بن الحسین و جهم بن صفوان الذی ینسب الیه مذهب جهم و وجه برأسیهما الی مرو الی نصربن سیار فنصبا علی باب قهندز مرو فکان سلم بن احوز یقول قتلت خیرالناس و شرالناس. قال المنذری و سمعت محمدبن ابراهیم العبدی قال:سمعت ابارجا قتیبه یقول دخل اللیث بن نصربن سیار علی علی بن عیسی بن ماهان و عنده رجل یقال له حماد الخزربک فجأه رجل فقص رؤیا رآها لعلی بن عیسی فهم حماد ان یعبرها فقال لیث کف فلست هناک. فقال علی یا اباهشام و تعبرها. قال نعم و انا اعبر اهل خراسان. فکانت الرؤیا کان علی بن عیسی مات و حمل علی جنازه و اهل خراسان یتبعونه ثم انقض غراب من السماء لیحمله فکسروا رجل الغراب. فقال اللیث اما الموت فبقاء و اما الجنازه فهو سریر و ملک و اما ما حملوک فهو ما علوتهم و کنت علی رقابهم و اما الغراب فهو رسول قال اﷲ تعالی: «فبعث اﷲ غراباً یبحث فی الأرض » یقدم فلاینفذ امره. فمامکثوا الا یومین أو ثلاثه حتی قدم رسول من عند الخلیفه فی حمل علی بن عیسی فاجتمع قواد خراسان فاثنوا علیه خیراً و لم یترکوه یحمل وقالوا یُخشی انتقاض البلاد فبقی. قال المنذری هو اللیث بن المظفربن نصربن سیار صاحب العربیه و کان له ابن یقال له دافع. سمعت بعض صحابی قال سمعت محمدبن اسحاق السراج قال سمعت اسحاق بن راهویه قال سألت رافعبن اللیث بن المظفر عن قول النبی صلی اﷲ علیه و سلم کل مسکر حرام اء یقع علی جمیعالمسکر، یعنی جمیع ما یسکر منه من قلیله و کثیره أم علی الشربه التی تسکرک. فقال بل علی جمیع ما یسکر منه من قلیله و کثیره اذا اسکر کثیره فقلیله بمنزلته و لو کان عنی الشربه التی تسکرک لقال کل مسکر حرام.قال ابن المنذری و بلغنی ان المظفربن نصر مر به عناق و ابنه اللیث قد حضره فقال له واراران یخبره ما هذافقال بُز بالفارسیه. فقال لاسیرنک الی حیث لاتعرف بز فسیره الی البادیه فمکث فیها قریباً من عشر سنین أواکثر ففیها تأدب ثم رجع فعجب أهله من کثره ادبه. هذا آخر ما کتبته من خط الازهری و کتاب المنذری. و حدث الحاکم ابوعبداﷲبن البیع فی کتاب نیشابور عن العباس بن مصعب قال سئل النضربن شمیل عن الکتاب الذی ینسب الی الخلیل بن احمد و یقال له کتاب العین فانکره فقیل له لعله الفه بعدک فقال أو خرجت من البصره حتی دفنت الخلیل بن احمد. و حدث ابوالحسن علی بن مهدی الکسروی حدثنی محمدبن منصور المعروف بالراح المحدث قال قال اللیث بن المظفربن نصربن سیار کنت اصیر الی الخلیل بن احمد فقال لی یوماً لو ان انساناً قصد و الف حرف ا ب ث ت علی ما امثله لا مستوعب فی ذلک جمیع کلام العرب و تهیاء له اصل لایخرج منه شی ٔ البته فقلت له و کیف یکون ذلک. قال یؤلفه علی الثنائی و الثلاثی و الرباعی و الخماسی فانه لیس یعرف فی کلام العرب اکثر منه. قال اللیث فجعلت استفهمه و یصف لی و لااقف علی ما یصف فاختلفت الیه فی هذا المعنی ایاماً ثم اعتل و حججت فمازلت مشفقاً علیه و خشیت ان یموت فی علته فیبطل ماکان یشرحه لی فرجعت من الحج و حسرت الیه فاذا هو قد الف الحروف کلها علی ما هی فی الکتاب و کان یملی علی ّ ما یحفظ و ما شک فیه یقول لی سل عنه فاذا صح فاثبته الی ان عملت الکتاب. (معجم الادباء مارگلیوث چ 2 ج 6 صص 222-227).
سیوطی در کتاب المزهر در فصل «اول من صنف فی جمع اللغه» گوید: اول من صنف فی جمع اللغه الخلیل بن احمد الف فی ذلک کتاب العین المشهور قال الامام فخرالدین فی المحصول اصل الکتب المصنفه فی اللغه کتاب العین و قد اطبق الجمهور من اهل اللغه علی القدح فیه و قال السیرافی فی طبقات النحاه فی ترجمه الخلیل عمل اول کتاب العین المعروف المشهور الذی به یتهیاء ضبط اللغه و هذه العباره من السیرافی صریحه فی ان الخلیل لم یکمل کتاب العین و هو الظاهر لما سیأتی من نقل کلام الناس فی الطعن فیه بل اکثرالناس انکروا کونه من تصنیف الخلیل قال بعضهم لیس کتاب العین للخلیل و انما هو للیث بن نصربن سیار الخراسانی و قال الازهری کان اللیث رجلاً صالحاً عمل کتاب العین و نسبه الی الخلیل لینفق کتابه باسمه و یرغب فیه و قال بعضهم عمل الخلیل من کتاب العین قطعه من اوله الی حرف الغین و کمله اللیث و لهذا لایشبه اوله و آخره و قال ابن المعتز: کان الخلیل منقطعاً الی اللیث فلما صنف کتابه العین خصه به فحظی عنده جداً وقع منه موقعاً عظیماً و وهب له مائه الف و اقبل علی حفظه و ملازمته فحفظ منه النصف و اتفق انه اشتری جاریه نفیسه فغارت ابنه عمه و قالت واﷲ لاغیظنه و ان غظته فی المال لایبالی ولکنی اراه مکباً لیله و نهاره علی هذا الکتاب واﷲ لافجعنه به فاحرقته فلما علم اشتد اسفه و لم یکن عند غیره منه نسخه و کان الخلیل قد مات فاملی النصف من حفظه و جمع علماء عصره و امرهم ان یکملوه علی نمطه و قال لهم مثلوا و اجتهدوا فعملوا هذا التصنیف الذی بأیدی الناس. اورد ذلک یاقوت الحموی فی معجم الادباء. و قال ابوالطیب عبدالواحدبن علی اللغوی فی کتاب مراتب النحویین ابدع الخلیل بدائع لم یبق الیها فمن ذلک تألیفه کلام العرب علی الحروف فی کتابه المسمی کتاب العین فانه هو الذی رتب ابوابه و توفی من قبل ان یحشوه. اخبرنا محمدبن یحیی قال سمعت احمدبن یحیی ثعلب یقول انما وقع الغلط فی کتاب العین لان الخلیل رسمه و لم یحشه و لو کان هو حشاه مابقی فیه شی ٔ لان الخلیل رجل لم یر مثله و قد حشا الکتاب ایضاً قوم علماء الا انه لم یؤخذ منهم روایه و انما وجه بنقل الوراقین فاختل الکتاب لهذه الجهه و قال محمدبن عبدالواحد الزاهد قال حدثنی فتی قدم علینا من خراسان و کان یقراء علی کتاب العین قال اخبرنی ابی عن اسحاق بن راهویه قال کان اللیث صاحب الخلیل بن احمد رجلاً صالحاً و کان الخلیل عمل من کتاب العین باب العین وحده و احب اللیث ان ینفق سوق الخلیل فصنف باقی الکتاب و سمی نفسه الخلیل و قال لی مراءه اخری فسمی لسانه الخلیل من حبه للخلیل بن احمد فهو اذا قال فی الکتاب قال الخلیل بن احمد فهو الخلیل و اذا قال وقال الخلیل مطلقاً فهو یحکی عن نفسه فکل ما فی الکتاب من خلل فانه منه لا من الخلیل - انتهی. و قال النووی فی تحریر التنبیه کتاب العین المنسوب الی الخلیل انما هو من جمع اللیث عن الخلیل... (المزهر سیوطی چ مصر صص 47-48).

احمد. [اَ م َ] (اِخ) الهلالی. او راست: شرح علی خطبه مختصر الخلیل. و در هامش آن شرح الزرقانی بر شرح اللقانی بر الخطبه [فقه مالک] و آن در فاس بسال 1309 هَ. ق. به چاپ رسیده است. (معجم المطبوعات).

طیح. [طَ] (ع اِ) چوب که در بن فدان باشد. (منتهی الارب) (آنندراج). || (مص) بیوفتیدن. || هلاک شدن. || سرگشته شدن در زمین. (تاج المصادر بیهقی). و زعم الخلیل ان طاح یطیح من ذوات الواو، لقولهم: طوحته. (تاج المصادر بیهقی).

حل جدول

فرهنگ فارسی هوشیار

لغت نامه دهخدا

معادل ابجد

قافیه