معنی افواه | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

افواه

افواه. [اَف ْ] (ع اِ) ج ِفوه، بمعنی دندان. || دیگ افزار و بوی افزار. || رنگ شکوفه و گونه ٔ آن. || صنف هرچیز و گونه ٔ آن. (منتهی الارب). || دهانها و به این معنی ج ِ فم است. (از منتهی الارب) (از غیاث اللغات). دهانها. (ناظم الاطباء):
به نیک نامی اندرجهان زیاد مباد
بجز به نیکی نام نکوش در افواه.
فرخی.
بحکم آنکه در افواه مردم است... همه ساله جان مردم بخورد. (کلیله و دمنه). هر راز که ثالثی در آن محرم نشود هرآینه از اشاعت مصون ماند و باز آنکه بگوش سیمی رسید بی شبهت در افواه افتد. (کلیله ودمنه). در افواه افتاد که ایشان بر مجادله ٔ ایلک خان پشیمان گشته اند و عذر می گویند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 187). به افواه میگفتند که مؤیدالدوله دل فایق را فریفته بود و او را بتحف بسیار و هدایای فراوان ازراه برد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 47). به اشداق آن مخاوف و افواه آن نتایف فرورفت. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 408). همگنان در استخلاص او سعی کردند و موکلان در معاقبتش ملاطفت نمودند و بزرگان ذکر سیرت نیکش به افواه بگفتند. (گلستان). ذکر جمیل سعدی که در افواه عوام افتاده. (گلستان). بر دست و زبان ایشان هرچه رفته شودقولاً و فعلاً هرآینه در افواه افتد. (گلستان). ذکر سیرت خوبش در افواه بگفتند. (گلستان).
بلبل بوستان حسن توام
چون نیفتد سخن در افواهم.
سعدی.
چو صیتش در افواه دنیا فتاد
تزلزل در ایوان کسری فتاد.
سعدی.
و رجوع به فم و فوه شود.
- افواه بلد، اوائل شهری. (از منتهی الارب): دخلوا فی افواه البلد و خرجوا من ارجلها؛ از اوائل شهر درآمدند و از اواخر آن بیرون شدند. (ناظم الاطباء).
|| مأخوذ از تازی، خبر و خبر مشهور. (ناظم الاطباء).

افواه الطیب

افواه الطیب. [اَف ْ هُطْ طی] (ع اِ مرکب) کمکام را گویند. کذا فی زفان گویا. و فی الصراح بوی افزارهای خوشبو. (مؤید الفضلاء). کمکام. ضِرْو. (یادداشت مؤلف). شلم درخت ضرو.