معنی استصواب

استصواب. [اِ ت ِص ْ] (ع مص) صواب خواستن. (منتهی الارب). صواب جستن. || راست یافتن فعل کسی را. (منتهی الارب). || صواب شمردن. (منتهی الارب). صواب داشتن. صواب دیدن. صوابدید: و درخواست از وی تا معتمدی از دیوان رسالت با وی نامزد کند که نامه های سلطان نویسد به استصواب وی. (تاریخ بیهقی ص 528).اگر من که صاحبدیوان رسالتم و مخاطبات به استصواب من میرود او را این نبشتمی کس بر من عیب نکردی. (تاریخ بیهقی ص 397). ناچار چون وی مقدم تر بود آنروز در هر بابی سخن میگفت و ما آنرا به استصواب آراسته میداشتیم. (تاریخ بیهقی ص 334). مراد بود که این جمله بمشاهدت و استصواب وی [التونتاش] باشد. (تاریخ بیهقی). نیابت خویش به استصواب رأی سلطان به ابونصربن منصوربن راش داد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 438). و کار ایشان بر وفق استصواب رأی مبارک میساخت. (جهانگشای جوینی). || صواب آمدن. (تاج المصادر بیهقی).

مستصوب. [م ُ ت َ وَ](ع ص) نعت مفعولی از استصابه و استصواب. || قول و فعل و رأی کسی که آن را صواب یافته باشند.(اقرب الموارد). رجوع به استصواب و استصابه شود.

مستصوب. [م ُ ت َ وِ](ع ص) نعت فاعلی از استصواب و استصابه. صواب شمرنده.(منتهی الارب)(ناظم الاطباء)(آنندراج). صواب بیننده چیزی را.(اقرب الموارد). || آنکه صواب می خواهد از کسی.(ناظم الاطباء). رجوع به استصابه و استصواب شود.

استصوابی. [اِ ت ِص ْ] (ص نسبی) منسوب به استصواب. || قسمی مواجب و مستمرّی در عهد قاجاریه.

صواب شمردن. [ص َ ش ِ / ش ُ م َ / م ُ دَ] (مص مرکب) راست دانستن. درست دانستن. به مصلحت دانستن چیزی را. استصواب. تصویب. رجوع به صواب شود.

صلاحدید

استصواب

درست‌انگاری، صلاحدید، صوابدید

اِسْتِصْواب، صواب خواهی، صواب جستن، صواب دیدن، صواب دانستن،

(اِ تِ) [ع.] (مص م.) صوابدید، مصلحت خواهی کردن.

صوابدید، صلاحدید،

راهنمایی خواهی

صواب دیدن

جمع استصواب

استصواب

560