معنی ازاره

ازاره. [اِ رَ / رِ] (اِ) اِزار. ایزار. ایزاره. هزاره. آن قسمت از دیواراطاق و یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین بود.

ازاره. [اِ رَ] (ع مص) بزیارت برانگیختن کس را. (منتهی الارب). بر زیارت داشتن. (تاج المصادر بیهقی). بزیارت بردن. (مؤید الفضلاء). || بزیارت شدن.

رها

ازاره

ازاره

لنگ چادر بر گرفته از پارسی (اسم) ازار ایزار ایزاره هزاره آن قسمتد از دیوار اطاق و یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین بود.

فرانسوی هزاره ازاره ازاره ی دیوار

(اِ رِ) (اِ.) آن قسمت از دیوار اطاق یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین باشد.

پایین دیوار که از قسمت‌های دیگر متمایز است و آن را با سنگ، آجر، کاشی، یا موزاییک نماسازی می‌کنند،

نرده ی چوبی

ازاره که به روکش حفاظتی دیوار از کف اتاق تا ارتفاع یک متری گفته می‌شود. عنصری تزیینی و ساختمانی است که در اکثر بناهای تاریخی ایران مشاهده شده و گونه‌های مختلف آن با سبک معماری و عناصر تزیینی و نقوش متداول در هر دوره هماهنگ است. امروزه قرنیز جایگزین ازاره‌های قدیمی شده است. قرنیزها به شکل دیوار‌پوش­هایی ساده یا در نمای بیرونی ساختمان در اندازه­ای پهن­تر و یا به صورت نوار‌های باریک و بی نقشی از سنگ، چوب و یا هر جنس مقاوم دیگر در داخل بنا در قسمت پایین دیوارها نصب می‌شود. در معماری گذشته ایران توجه به فایده مندی حتی در ظاهر اشیاء، موجب شده بود که قسمت­هایی چون ازاره که جنبه عایق­سازی دیوار را داشت با تزییناتی از قبیل کاشی­های رنگارنگ و حجاری های زیبا در قالب اثری فرهنگی و هویت بخش جلوه نمایی کند.

ازاره

ازاره

ازاره

ازاره

214