معنی ارجوزه | جدول یاب

فرهنگ معین

ارجوزه

(اُ زَ) [ع. ارجوزه] (اِ.) قصیده در بحر رجز، شعر کوتاه. ج. اراجیز.

ارجوزه خواندن

(~. دَ) [ع - فا.] (مص ل.) رجز خواندن درهنگام جنگ و خود را ستودن.

لغت نامه دهخدا

ارجوزه

ارجوزه. [اُ زَ] (ع اِ) قصیده گونه ای از بحر رَجز. قصیده ای بوزن رَجز. || بیت کوتاه. (ربنجنی) (مهذب الاسماء). شعر کوتاه. ج، اَراجیز. (مهذب الاسماء).
- ارجوزه خواندن، شعر خواندن در معرکه و جنگ. خودستائی کردن.

ارجوزه خوان

ارجوزه خوان. [اُ زَ / زِ خوا / خا] (نف مرکب) اُجوزه خواننده. که اُرجوزه خواند. راجِز.

قوام الدین

قوام الدین. [ق َ مُدْ دی] (اِخ) محمدبن سیدمحمدمهدی حسینی سیفی قزوینی. از فقهاء و ادبا و شعرای عهد صفویه و از شاگردان شیخ جعفر قاضی است. او راست: 1- ارجوزه فی الاخلاق. 2- ارجوزه فی الاسطرلاب، و این نظم صحیفه الاسطرلاب شیخ بهایی است. 3- ارجوزه فی اصول الفقه که منظومه ٔ زیده ٔ شیخ بهایی است. 4- ارجوزه فی البیان. 5- ارجوزه فی التجوید که نظم شاطبیه است. 6- ارجوزه فی الحساب. 7- ارجوزه فی الخط. 8- ارجوزه فی الصرف که فی وافیه نام دارد. 9- ارجوزه فی الطب، بنام مفرح القوام. 10- ارجوزه فی الفقه، بنام تحفه ٔ قوامیه. 11- ارجوزه فی النحو، بنام صافیه. وی بسال 1150 هَ. ق. درگذشت. (الذریعه و روضات الجنات و ریحانهالادب ج 3 ص 322).

رجازة

رجازه. [رَج ْ جا زَ] (ع ص) رَجّاز. ارجوزه گوی. (از اقرب الموارد). و رجوع به ارجوزه و رَجّاز شود.

رجز

رجز. [رَ] (ع مص) شعر رَجَز گفتن. (تاج المصادر بیهقی). شعر کوتاه گفتن. (مصادراللغه زوزنی). ارتجاز. (تاج المصادر بیهقی) (اقرب الموارد). انشاد ارجوزه. (از اقرب الموارد). || رجز بکسی، ارجوزه گفتن برای وی. (ناظم الاطباء). ارجوزه خواندن برای وی. (منتهی الارب). انشاد ارجوزه برای کسی. (از اقرب الموارد).

فرهنگ فارسی هوشیار

ارجوزه

شعر خواندن در معرکه و جنگ، خودستائی کردن

ارجوزه خواندن

خودستودن لافیدن لاف زدن (مصدر) شعر خواندن در معرکه و جنگ خودستایی کردن رجز خواندن.

فرهنگ عمید

ارجوزه

کتاب منظومی که بیشتر در قالب مثنوی سروده می‌شد و اغلب شامل موضوعاتی خاص، مانند پزشکی و منطق بوده است،
سخنان مفاخره‌آمیز که معمولاً در میدان جنگ ادا می‌شود، رجز،
(موسیقی) گوشه‌ای در دستگاه چهارگاه، رجز،