معنی ادیان

لغت نامه دهخدا

ادیان

ادیان. [اَدْ] (ع اِ) ج ِ دین. (دهّار) (غیاث). کیشها: الادیان سته، واحده للرحمن و خمسه للشیطان. صواب من آنست که بر مواظبت و ملازمت اعمال خیر که زبده ٔ همه ٔ ادیانست اقتصار نمایم. (کلیله و دمنه).
- علم الأدیان، دانش شناختن دینها:
پیغمبر گفت علم علمان
علم الأبدان علم الأدیان.
نظامی.

ادیان. [اَدْ] (اِ) چاروای فربه دونده. (لغت نامه ٔ حافظ اوبهی). چارپای دونده. (برهان قاطع). چارپای دونده را که فربه باشد گویند. ادیون. (جهانگیری).

ادیان. [اِدْ دیا] (ع مص) وام گرفتن. (منتهی الارب). وام خواستن. (تاج المصادر بیهقی). || خریدن به وام. (منتهی الارب). به وام خریدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). || فروختن به وام. (از اضداد است). (منتهی الارب).


تاریخ ادیان

تاریخ ادیان. [خ ِ اَدْ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) تاریخی که از دین هاو آئین های مختلف بحث کند. رجوع بتاریخ مذاهب شود.

فرهنگ معین

ادیان

(اَ) [ع.] (اِ.) جِ دین، کیش ها، آیین ها.

فرهنگ عمید

ادیان

دین۱

فرهنگ فارسی هوشیار

ادیان

جمع دین

معادل ابجد

ادیان

66

پیشنهاد شما
جهت ثبت نظر و معنی پیشنهادی لطفا وارد حساب کاربری خود شوید. در صورتی که هنوز عضو جدول یاب نشده اید ثبت نام کنید.
اشتراک گذاری