معنی ادام

ادام. [اِ] (ع اِ) نامی از نامهای زنان عرب.

ادام. [اِ] (اِخ) آبی است بنام بئر ادام در راه یمن، بنی شعبه (از کنانه) را. || چاهی بر یک منزلی مکه.

ادام. [اَدْ دا] (ع ص) چرم فروش. ادیم فروش. (مهذب الاسماء).

ادام. [اُ] (اِخ) محمودبن عمر گوید وادیی است بتهامه که برسوی آن از آن هذیل و فروسوی ازآن کنانه است و سیدعلی علوی گفته است ادام بکسر اول است و در آن آبی است که آنرا بیر ادام گویند واقع در راه یمن بنی شعبه (از کنانه) را. (معجم البلدان).

ادام. [اَ] (اِخ) اصمعی گفته نام شهریست و گفته اند وادئی است و ابوحازم گوید آن از مشهورترین وادیهای مکه است. (معجم البلدان).

ادام. [اِ] (ع اِ) خورش. نانخورش. نانخورشی اعم از مایع و غیر آن و صبغ نانخورش مایع است. ترنانه. قاتق. ابا: در ادام بودن گوشت میان فقها اختلاف است. (منتهی الارب). ج، اُدُم، آدمه، آدام:
در مطبخ فلک که دو نانست گرم و سرد
غم به نواله ٔ من و خون جگر ادام.
خاقانی.
|| پیشوای قوم و روگاه آنها که شناخته شوند به او. مقتدی. اَدَمه. اَدم. || (ص) هر موافق و سازگار. (منتهی الارب).

ادام. [اِ] (اِخ) شهر و بندری از هلند، دارای 7700 تن سکنه و کلیسائی زیبا از مائه ٔ پانزدهم م. و پنیر آن مشهور است.

ادام. [اِ] (اِخ) جزیره ای از جزایر صوند بمسافت 9 میلی شمال شرقی باتاویا، عاصمه ٔ جزیره ٔ جاوه و آن تعلق به هلندیان دارد و تبعیدگاه مجرمین است. (ضمیمه ٔ معجم البلدان).

ادام البیت. [اِ مُل ْ ب َ] (ع اِ مرکب) سرکه. خَل ّ. سته. سِک.

خورشت

قناعت در مصرف خورشت

خورش، نان خورش، قاتق، اِبا، پیشوای قوم، موافق و سازگار. [خوانش: (اِ) [ع.] (اِ.)]

آنچه با نان خورده می‌شود، نان‌خورش،

نان خورش

خدا پایدار بدارد (جمله فعلی دعایی) خدای پایدار دارادخ یا ادام الله اشرافه. خدای تابش وی را پایدار داراد خ: چونه بفراصطناع و یمن اقبال مجلس قاهری شاهانشاهی ادام ‎- الله اشرافه خانه خواجه من بنده. . . قبله احرار. . . بود. یا ادام الله اقباله (اقبالها اقبالهما اقبالهم) . خدای پایدار داراد نیکبختی او (مرد) را (او (زن) را آن دو را ایشانرا) : ((. . . وارث ملک سلیماتن مظفرالدین ابی بکر بن سعدابن زنگی ادام الله اقبالهما. . . )) یاادام الله ایامه. خدای روزگار (دولت) او را پایدار دارادخ: . . . وارث ملک سلیمان اعدل ملوک زمان مظفرالدین والدین اتابک ابی بکر سعد ادام الله ایامه ونصیرالدین اتابک ابی بکر سعد الله ایامه و نصراعلامه. . . ادام الله ایامه و انعامه. خدای روزگار (دولت) و بخشش او را پایدار دارداغد خ: خانه خواجه من بنده اطال الله بقا ء ه وادام ایامه و انعامه. . . قبله احرار. . . بود. یاادام الله رفعته (رفعتها. . . ) . خداوند بلندی (قدر) او (مرد و زن) را پیوسته کناد خ . . . . . و در دسترس رفیع و خدر منیع ادام الله رفعتها. . یا ادام الله سلطانه (سلطانها) خدای پادشاهی او نور تمام کفایت است از خداوند زمان - ادام الله سلطانه ‎- بر بندگان. . . یا ادام الله ظلکم. خداسایه شما را برقرار داراد خ (بعنوان دعا و تعارف بمخاطب گویند) . یا ادام الله علوه. خدای بلندی (برتری) او را پیوسته کناد خ: که در خدمت این خداوند ‎- ادام الله علوه - بغایت و نهایت همی رسد.

46