معنی اخیار | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

اخیار

اخیار. [اَخ ْ] (ع ص، اِ) ج ِ خیر. (زمخشری). نیکان. (دهار). برگزیدگان. نیکوتران: هرآینه صحبت اشرار موجب بدگمانی باشد در حق اخیار. (کلیله و دمنه). || اسبان. || مردان بسیارخیر. || ج ِ خیّر. مردان بسیارخیر و نیکوکارو دین دار. (منتهی الارب). || اخیار قوم، افاضل، اماثل، نظایر قوم. || صاحب مؤید الفضلاء گوید: اخیار؛ برگزیدگان. و آن هفت تن اند منجمله ٔ سیصدوپنجاه وشش مردان غیب. و در کشاف اصطلاحات الفنون آمده: بفتح الف، جمع خیر است. و در اصطلاح سالکان، اخیار هفت تن را گویند از جمله ٔ سیصدوپنجاه و شش مردان غیب. کذا فی کشف اللغات و نیز در آن در بیان لفظ اولیاء واقع شده که اخیار سیصدتن اند و ایشانرا ابرار نیز خوانند و در لفظ صوفی توضیحات بیشتری درین باب داده خواهدشد ان شأاﷲ تعالی. و مؤلف فرهنگ آنندراج گوید: در اصطلاح سالکان اخیار آنرا گویند که هفت تن انداز جمله ٔ سیصدوپنجاه وشش تن مردان غیب. در خلاصهالاثر از خطیب بغدادی و ابن عساکر نقل میکند که از کنانی نقل کردند: النقباء ثلثمائه و النجباء سبعون و الابدال اربعون و الاخیار سبعه و العمد اربعه و الغوث واحد. فمسکن النقباء المغرب و مسکن النجباء مصر و مسکن الابدال الشام و الاخیار سایحون فی الارض و العمد فی زوایا الارض و مسکن الغوث مکه فاذا عرضت الحاجه من امرالعامهابتهل بها النقباء ثم النجباء ثم الابدال ثم الاخیار ثم العمد فان اجیبوا والا ابتهل الغوث فلاتتم مسئلته حتی تجاب دعوته: پدر او از اخیار عباد و احبار عباد و اقطاب زهاد بود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی).

فرهنگ عمید

اخیار

خَیِّر

فرهنگ فارسی آزاد

اخیار

اَخْیار، نیکان، نیکوکاران، برگزیدگان (مفرد: خَیر) (به معنای دیگر خَیْر نیز توجه شود)،

هفت مردان، هفت تنان و هفت اخیار

هفت مردان، هفت تنان و هفت اخیار، در مقامی (خارج از تشیّع) به حضرت رسول و خلفای اربعه (ابوبکر، عمر، عثمان وحضرت علی) و حضرات حسن و حسین اطلاق شده است، و در اصطلاح متصوفه به هفت گروه یا طبقه از مردان خدا می گویند که عبارتند از: اَقطاب، اَبدال، اَخیار- اوتاد، غوث، نقباء- نجباء