معنی اتلال | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

اتلال

اتلال. [اَ ت َ] (ع مص) اَتل. گام نزدیک نهادن هنگام خشم. || سیر شدن از طعام. اَتلات.

اتلال. [اِ] (ع مص) راست ایستادن. || چکانیدن. (منتهی الارب). || بستن و کشیدن چهارپا.

اتلال. [اَ] (ع اِ) ج ِ تَل ّ، بمعنی توده های خاک و توده های ریگ و پشته. (منتهی الارب):
ای روز چه روزی تو بدین زینت و این زیب
کز زینت و زیب تو دگر شد همه اتلال.
فرخی.
|| ج ِ تَل، بمعنی بالش. (منتهی الارب).

تل

تل. [ت َل ل] (ع اِ) توده ٔ خاک و توده ٔ ریگ و پشته. ج، تِلال. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). قطعه زمینی که از اطراف خود کمی بلندتر باشد جمع آن تلال و تُلول و واحد آن تَلﱡه. (از اقرب الموارد). بهمین معنی در فارسی به تخفیف لام تَل آمده. رجوع به تل شود. || بالش. ج، اتلال. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج). و این نادر است یا اتلال از اقسام جامه است. (منتهی الارب) (آنندراج). || در شاهدهای ذیل معنی پنبه ریزه، خرده پنبه که از دم کمان ریزد، میدهد: و هنوز از تلهای حلاجی پاک نشده از برم میکشیدند. (نظام قاری).
قماشی که از تل بود روی آن
گرش روی دیگر کنی پرنیان.
نظام قاری.