معنی آوازدهنده

لغت نامه دهخدا

آوازدهنده

آوازدهنده. [دَ هََ دَ / دِ] (نف مرکب) هاتف. (دهار).

صائت

صائت. [ءِ] (ع ص) نعت فاعلی از صوت. فریادکننده. (منتهی الارب). آوازدهنده.

حشد

حشد. [ح َ] (ع مص) فراهم آوردن. گرد کردن. جمع کردن. با هم آوردن. || فراهم آمدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (مهذب الاسماء) (منتهی الارب). گرد شدن. جمع آمدن. || حشد زرع، روئیدن کشت. تمام برآمدن کشت. || حشد ناقه لبن را؛ فرود آوردن مایه (ناقه) شیر را در پستان. حشد قوم، گرد آمدن آنان برای یاری یا زود رسیدن آوازدهنده را یا فراهم آمدن برای امری واحد. (منتهی الارب). جمع شدن برای کاری.

هاتف

هاتف. [ت ِ] (ع ص) آوازدهنده. خواننده. (از اقرب الموارد) (غیاث اللغات). آوازکننده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). آوازدهنده ای که خود او را نبینی. بانگ دهنده:
یکی هاتف از خانه آواز داد
چو رامش بری، نزد رامشگری.
منوچهری.
مرا ز هاتف همت رسد به گوش خطاب
کز این رواق طنینی که می رود دریاب.
خاقانی.
عارفان نظری را فدا اینجا خواهند
هاتفان سحری را ندا اینجا شنوند.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 100).
هر لحظه هاتفی به تو آواز میدهد
کاین دامگه نه جای امان است، الامان.
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 315).
هر زمان از هاتفی آواز می آید ترا
کاندر این مرکز دل خرم نخواهی یافتن.
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 370).
با ناقه شنو که هاتف راه
میگوید انت ناقهاﷲ.
خاقانی.
هاتف خلوت به من آواز داد
وام چنان کن که توان بازداد.
نظامی.
از آن رازجویان پنهان پژوه
یکی را به خود خواند هاتف ز کوه.
نظامی.
مرا چون هاتف دل دید دمساز
برآورد از رواق همت آواز.
نظامی.
هاتف آن روز به من مژده ٔ این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند.
حافظ (دیوان چ قزوینی ص 124).
هاتفی از گوشه ٔ میخانه دوش
گفت: ببخشند گنه، می بنوش.
حافظ (دیوان چ قزوینی ص 192).
|| ستاینده و ستایش کننده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء).