مخترع زبان علامتی ناشنوایان کیست

تا پیش از سده ی شانزدهم میلادی، رفتار مردم با کر و لال ها بسیار ناخوشایند بود. بسیاری، اینان را ابله و کم هوش می پنداشتند و به همین علت نیز در جاهای در بسته محبوس شان می کردند یا حتی به قتل شان می رساندند.
قدیمی‌ترین سندهای نوشتاری در زمینه ی شکل گرفتن زبان اشاره، به قرن پنجم پیش از میلاد باز می‌گردد! افلاطون در کتاب "کراتیلوس" از زبان سقراط این سؤال را مطرح کرده ‌است که اگر ما صدا یا زبان نداشتیم، آیا سعی نمی‌کردیم برای رساندن منظور خود از حرکت دست ‌ها و همچنین بقیه ی اعضای بدن مان استفاده کنیم؟ این سند نشان می‌دهد در طول تاریخ، مردم با افراد ناشنوا روبه ‌رو بوده‌ اند و به نحوه برقراری ارتباط با آن‌ ها فکر کرده‌ اند.
در سده ی شانزدهم یک پزشک ایتالیایی به نام "جرونیو کاردانو" به فکر افتاد که با استفاده از حروف مکتوب الفبا، کر و لال ها را آموزش بدهد! او می خواست این حروف را با استفاده از علائمی بسازد که ارتباطی با اشیاء مورد اشاره داشتند.
در سده ی هجدهم میلادی، یک فرانسوی به نام "شارل دولوپه" نوعی زبان علامتی ابداع کرد. این زبان، روش جدیدی بود برای استفاده از مجموعه ی حرکات سنتی دست و بازو به شکلی که بیان کننده ی فکر شخصی باشند. ضمنا در سده ی هفدهم میلادی نیز یک الفبای انگشتی، مشابه با الفبای مورد استفاده ی کر و لال های امروزی، ابداع شد.
تا هشتاد و پنج سال پیش، طرز ارتباط گرفتن با دیگران را از طریق علائم دست، حالات چهره و همچنین الفبای انگلیسی می آموختند. به بیان دقیق تر، کر و لال ها می توانستند در هر دقیقه تا 130 کلمه را هجی کنند!
اما بسیاری از آموزگاران و مربیان کر و لال ها، به مخالفت با استفاده از زبان علامتی و الفبای انگشتی برخاسته اند. آن ها معتقدند که استفاده از این وسایل، کر و لال ها را از ارتباط برقرار کردن با مردمی که قدرت شنوایی عادی دارند، دور نگه می دارد! و به گروهی مجرا تبدیل شان می کند.
امروزه کر و لال ها یاد می گیرند که با تماشا کردن حرکات لب های سخنرانان، آنچه را که او گفته است، تفسیر کنند! همچنین، آن ها با مشاهده و دقیق شدن در حرکات لب ها و اندام های صوتی مربی خود و سپس تقلید از حرکات او، خودشان طرز حرف زدن را یاد می گیرند.
بد نیست بدانید دانشگاه گالودت از قدیمی ‌ترین موسسه ‌های آموزش‌ عالی ناشنوایان است که همچنان به فعالیت خود ادامه می ‌دهد.