معنی کهول در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

کهول. [ک ُ] (ع مص) کهل گردیدن، و کاهل اسم فاعل است از آن، و یا ثلاثی مجرد آن، فعل مرده ای است. (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط). صاحب منتهی الارب در ذیل اکتهال آرد: کهل گردیدن و دومو شدن، و هکذا قالوا و لایقال کهل من المجرد.

کهول. [ک ُ] (ع ص، اِ) ج ِ کهل. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد):
انبیااند بدانگاه که پیران وکهولند
حکمااند از آن وقت که اطفال و صغارند.
ناصرخسرو.
و شیوخ و کهول از سرمستی دست بسته شده. (جهانگشای جوینی). و رجوع به کَهْل شود.

کهول. [ک َ] (ع اِ) تننده. (منتهی الارب) (آنندراج). عنکبوت. (محیط المحیط) (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). رجوع به ماده ٔ بعد شود. || (ص) مردی که در ریش او موهای سیاه و سفید باشد. (آنندراج) (از غیاث) (فرهنگ فارسی معین). رجوع به دو ماده ٔ قبل و کهوله و کهولت شود.

کهول. [ک َهَْ وَ] (ع اِ) تننده، یا نوعی از آن. (منتهی الارب). عنکبوت. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط). رجوع به معنی اول ماده ٔ قبل شود.

(ص.) مردی که در ریش او موهای سیاه و سفید باشد، عنکبوت. [خوانش: (کَ) [ع.]]

فاصله میان کمر و ران و پشت لگن خاصره

‎ میانسال دو موی، تننده ‎ (ص) مردی که در ریش او مو های سیاه و سفید باشد، (اسم) عنکبوت.