معنی کفری در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

کفری. [ک ُ] (ص نسبی) منسوب به کفر. کافر و بیدین. (آنندراج). بیدین و ملحد و فاسق و فاجر و بت پرست. (ناظم الاطباء). کسی که کفر می گوید. گاهی بصورت لقب برای اشخاصی که اظهار نارضایی از آفرینش می کنند و زبان انتقاد دارند بکار می رود: شیخ کفری. کریم کفری. دکتر محمدخان کفری و... (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمال زاده). || عصبانی. (فرهنگ فارسی معین).
- کفری شدن، سخت ناراحت و خشمناک شدن. نظیر بالا آمدن کفر. (از فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمال زاده):
نه به سر شوق نگاری نه حضوری تأثیر
عشق کفری شده از دست مسلمانی ما.
محسن تأثیر (از آنندراج).

کفری. [ک ُ ف ُ / ک َ ف َ / ک ِ ف ِرْ را] (ع اِ) شکوفه ٔ خرما یا غلاف وی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). پوست بهار خرما. (الفاظ الادویه). کاردو. (مهذب الاسماء). پوست و غلاف شکوفه ٔ درخت خرما. (تحفه ٔحکیم مؤمن). کاناز. گوزه مخ. کم نخل. غنچه ٔ خرما. جفری. قشرالطلعه. (یادداشت مؤلف). || میوه ٔ خوشه مانند خرما که از یک طرف بوسیله ٔ برگ غلاف مانندی پوشیده شده. شکوفه ٔ خرما. (فرهنگ فارسی معین).
و رجوع به تحفه ٔ حکیم مؤمن و مخزن الادویه شود.

کفری. [ک ُ] (اِخ) شاعر و از نجبای یزدخاست فارس و از شاعران عهد صفوی است. از اوست:
یار اگر نازد ز بیت طاق ابرومی رسد
کان دو مصرع در بیاض آفتاب و ماه نیست.
(از تذکره ٔ نصرآبادی ص 419).
و رجوع به همین کتاب شود.

کفری. [ک ُ] (اِخ) میرحسن... از سادات تربت و در شاعری و شکسته نویسی استاد بود. از تربت به هند رفت و در درگاه خان خانان مورد توجه و عنایت قرار گرفت و در 1017 هَ. ق. درگذشت. از اوست:
چو بوی گل به گریبان غنچه بودم گم
بصد فریب در این گلشنم صبا آورد.
(از صبح گلشن چ سنگی ص 340) (از قاموس الاعلام ترکی ج 5 ص 3870).

(کُ) (ص نسب.) کنایه از: خشمگین، آشفته.

[مجاز] عصبی، خشمگین،
مربوط به کفر،
[قدیمی] کافر،

‎ بد دین دشدین، خشمگین کفرا در فارسی: نیام بهاره ی خرما (صفت) منسوب به کفر مربوط به کفر، کافر بیدین: (نه بسر شوق نگاری نه حضوری تاثیر خ عشق کفری شده از دست مسلمانی ما) . (محسن تاثیر)، عصبانی: (از دست او کفری شدم) . (اسم) میوه خوشه مانند خرما که از یک طرف بوسیله برگ غلاف مانند ی پوشیده شداه شکوفه خرما.