معنی کتک خور در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

کتک خور. [ک ُ ت َ خوَرْ / خُرْ] (نف مرکب) کتک خورنده. آنکه کتک خورد. کسی که او را کتک زنند. (فرهنگ فارسی معین). || (اِ مرکب) جای مناسب کتک.
- کتک خور خوب داشتن، از کتک خوردن باک نداشتن. (فرهنگ فارسی معین).
- کتک خور کسی محکم بودن، کتک خورش قرص بودن، کتک خورش قائم بودن، بسیار تاب و توان و تحمل کتک داشتن. (یادداشت مؤلف). و رجوع به کتک وکتک خوردن شود.

لت خور کوبخور (صفت) آنکه کتک خورد کسی که او را کتک زنند. یا کتک خور خوب داشتن. از کتک خوردن باک نداشتن.