معنی کاو در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

کاو. (اِمص) کاویدن. (ناظم الاطباء) (برهان). رجوع به کاویدن شود. || (ص) دلیرو شجاع. || خوش قد و قامت. (ناظم الاطباء) (برهان). || (نف) کاونده. (برهان). تفتیش کننده و همیشه مرکب با اسم استعمال میشود. (ناظم الاطباء). در مرکبات بصورت مزید مؤخر استعمال میشود.
- روانکاو، کسی که از روی اصول علم روانشناسی درون اشخاص را مطالعه کند. رجوع به روانکاو شود.
- کنجکاو، بسیار جستجو کننده. کسی که بدقت در امری بررسی کند. ریزبین. دقیق. رجوع به کلمه ٔ کنجکاو شود.

[فر.] (اِ.) (بازی پوکر) مقدار معینی پول که در هر دوره بازی توسط بازیکنان اعلام می شود. در پوکر برد و باخت طرفین در حدود کاو است.

=کاویدن
کاونده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): کنجکاو، روان‌کاو،
(صفت) (فیزیک) =مقعر
* کاوکاو: [قدیمی] کاوش، جستجو، تفحص، تجسس: تنگ شد عالم بر او از بهر گاو / شورشور اندر فکند و کاو‌کاو (رودکی: ۵۳۸)،

مقدار پولی که هر‌یک از بازیکنان در هر دور از قمار می‌گذارند،

آینه مقعر

پسوند جستجو

عدسی مقعر

آینه مقعر، عدسی مقعر

مقعر،
(متضاد) محدب