معنی چاک چاک در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

چاک چاک. (اِ صوت مرکب) چاکاچاک. چکاچاک. چکچاک. چکاچک. طراق طراق. جرنگ جرنگ. ترنگ ترنگ. بمعنی چاکاچاک است که صدای طراق طراق زدن شمشیر و خنجر و تبرزین و مانند آن باشد. (برهان) (آنندراج). صدای برخورد شمشیر و تبرزین و جز آن. (ناظم الاطباء). صدایی که از بهم خوردن سلاحهای جنگی برخیزد. آواز شکستن یا دریدن و پاره شدن چیزی:
ز بس چاک چاک تبرزین و خود
روانها همی داد تن را درود.
فردوسی.
همی گرز بارید همچون تگرگ
همی چاک چاک آمد از خود وترگ.
فردوسی.
که پیش من آمد پر از خون رخان
همه چاک چاک آمدش ز استخوان.
فردوسی.
ز بس نعره و چاک چاک تبر
ندانست کس پای گفتی ز سر.
فردوسی.
|| (ص مرکب) شکافته و دریده را نیز گویند. (برهان) (آنندراج). بسیارچاک. بدرازا بریده یا دریده.بریده بریده. پاره پاره. پاره پوره. ریزریز. ریش ریش. ترکیده. شرحه شرحه:
تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک
زبان گشته از تشنگی چاک چاک.
فردوسی.
همه دشت سر بود بی تن بخاک
همه تن ز گرز گران چاک چاک.
فردوسی.
زنی بود بهرام یل را نه پاک
که بهرام را خواستی چاک چاک.
فردوسی.

پاره پاره