معنی وجیه در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

وجیه. [وَ] (ع ص، اِ) مهتر قوم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). سید قوم. (اقرب الموارد). شریف قوم. (ناظم الاطباء). ج، وجهاء. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). || روی شناس. (مهذب الاسماء) (غیاث اللغات). و گویند کسی که دارای خصال حمیده باشد و شأن او این است که معروف و شناخته گردد نه ناشناس. (اقرب الموارد) || خوشگل. زیبا. قشنگ. مرد خوب صورت. (غیاث اللغات) (آنندراج). باوجاهت و زیبا و جمیل و خوشگل و دارای حسن و جمال. (ناظم الاطباء). || خوش نما. (آنندراج) (غیاث اللغات). || باقدر و منزلت. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). || چادر و گلیم دورخه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). پوشش دارای دورو. (ناظم الاطباء). || مهره ای است. (منتهی الارب). مهره ای است که برای دفع چشم زخم و به فال اینکه با قدر و منزلت گردند بگردن آویزند. (از اقرب الموارد). نام مهره ای است دارای دو روی مانند آینه که چون کسی خواهد به نزدسلطان رود در آن نظر کرده و خود را دیدار میکند و آن را به روی خود میمالد. (ناظم الاطباء). || بچه ای که نخست هر دو دست وی به یکبار بیرون آید ازشکم مادر وقت زادن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).

نیکورو، زیبا، جمع وجهاء، صاحب قدر و جاه. [خوانش: (وَ) [ع.] (ص.)]

نیکوروی،
صاحب قدر و جاه،
بزرگ قوم،

جمیل، خوشگل، زیبارو، زیبا، صبیح، قشنگ، رئیس، سرکرده، مهتر، معتبر، مقبول، موردتوجه، وجیه‌المله،
(متضاد) زشت

مهتر قوم، شریف قوم، روی شناس

وَجِیه، با جاه و عزت، با عزّ و احترام، با قدر و منزلت، آقا و مهتر وسیّد، دو رو (در پوشاک) (جمع: وُجَهاء)، در فارسی به معنای خوشگل و زیبا نیز مصطلح است،