معنی هوا گرفتن در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

هوا گرفتن. [هََ گ ِ رِ ت َ] (مص مرکب) بر هوا رفتن. پرواز کردن. اوج گرفتن:
پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا
تا نگیرد مرغ خوب تو هوا.
مولوی.
بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی
به کجا روم ز دستت که نمی دهی مجالی.
سعدی.
گرد ارچه بسی هوا بگیرد
هرگز نرسد به گرد افلاک.
سعدی.
به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست.
حافظ.
ز خاکدان تعلق گرفته ایم هوا
غبار دست ندارد به طرف دامن ما.
صائب.
رجوع به هواگیر شود.

بالا رفتن، اوج گرفتن، پیشرفت کردن، ترقی کردن. [خوانش: (~. گِ رِ تَ) (مص ل.)]

(مصدر) پذیرفتن هوا: و اما بودنش علت هوا بسیار گرفتن است.