هزة در لغت نامه دهخدا

هزه. [هَِ زْ زَ] (ع اِمص، اِ) شادمانی. (منتهی الارب). نشاط. ارتیاح. (اقرب الموارد). خورسندی. (منتهی الارب). || خوشدلی. || فراخ خویی که به دهش پیدا گردد. (منتهی الارب). || تردد بانگ تندر. || آواز جوشش دیگ. || نوعی از رفتار شتر. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به هزت شود.