معنی هجو در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

هجو. [هََ ج ْوْ] (ع مص) نکوهیدن. (منتهی الارب). شمردن معایب کسی. (اقرب الموارد). عیب کردن. (اقرب الموارد). || دشنام دادن کسی را به شعر. (منتهی الارب). هجا. بد گفتن. (یادداشت به خط مؤلف). شتم. (اقرب الموارد): شاهنامه به نام اورها کن و هجو او به من ده تا بشویم. (چهارمقاله).
در همه دیوان من دو هجو نبینی
در همه گلزار خلد خار نیابی.
خاقانی.
- هجو کردن، بدگویی کردن. هجا گفتن. (یادداشت به خط مؤلف).
- هجو گفتن، هجو کردن:
هر که ترا هجو گفت و هجو ترا خواند
روزشهادت زبان او نشود گنگ.
منجیک.
مادحت گر هجو گوید برملا
روزها سوزد دلت زآن سوزها.
مولوی.
رجوع به هجا شود. || شمردن حروف با اسماء آنها. (اقرب الموارد). تهجی. هجی کردن. || بد شمردن زن صحبت شوی خود را. (اقرب الموارد). || (اِ) در تداول عوام فارسی زبانان به معنی سخن بی هده و پوچ نیز به کار رود.

(اِمص.) بدگویی، سرزنش، مذمت به شعر، (اِ.) حرف یا چیز بیهوده. [خوانش: (هَ) [ع.]]

بدگویی کردن، برشمردن معایب کسی،

نکوهش

نکوهش، بدگویی شعری، مذمت به شعر

سخریه، مسخره، هجا، هجویه، هزل، بیهوده، پوچ، مبتذل، مزخرف، مهمل، نامربوط

شمردن معایب کسی، هجا، بد گفتن

هَجو، غیر از معانی مصدری مانند هِجاء، بدگوئی، مذمّت دیگری، دشنام، و در فارسی: حرف بیهوده و پوچ،