نقمت در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

نقمت. [ن ِ م َ] (ع اِمص، اِ) عقوبت و کینه و عذاب. (غیاث اللغات از لطایف اللغات و منتخب اللغات و قاموس) (ناظم الاطباء). عذاب و شکنجه. (یادداشت مؤلف). آزار. خستگی. درشتی. (ناظم الاطباء). نقمه. مقابل نعمت و راحت. رجوع به نقمه شود: و زعم امیرالمؤمنین آن است که عنایت خدای تعالی در هر دو صورت نعمت و نقمت بر او بسیار است. (تاریخ بیهقی ص 309).
شام ار دهد به من دهدم خجلت
هم نقمت است سفره ٔ ناهارش.
ناصرخسرو.
نحوست طالع و شقاوت بخت او را از کنف امن و ساحت راحت در هاویه ٔ محنت و حباله ٔ نقمت انداخت. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 143).
رحمتش بر نقمتش غالب بود
چیره زآن شد هر نبی بر خصم خود.
مولوی.
شکر نعمت خوشتر از نعمت بود
شکرباره کی سوی نقمت رود.
مولوی.
آن دلیلی کو تو را مانع شود
از عمل آن نقمت صانع شود.
مولوی.

(نِ مَ) [ع. نقمه] (اِمص.) عقوبت، عذاب.

کینه‌کشی،
عذاب، عقوبت، پاداش بد،
رنج و سختی،

سرزنش، عتاب، معاتبه، عذاب، عقوبت، کینه‌کشی

آزار، خستگی، درشتی، کینه و عذاب