معنی نشو در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

نشو. [ن َش ْوْ] (از ع، مص) پیدا شدن. (غیاث اللغات) (آنندراج). پیداشدگی. (ناظم الاطباء). || روییدن و بالیدن. (از غیاث اللغات) (آنندراج). بزرگ شدن و بالیدن. (از معجم متن اللغه). نَشوَه. (معجم متن اللغه). نشوء:
چو مشک نافه در نشو گیاهی
پس از سرخی همی گیرد سیاهی.
نظامی.
در آن ساعت که باشد نشو جان ها
گل تسبیح روید بر زبانها.
نظامی.
مرغ را جولانگه عالی هواست
زانکه نشو او ز شهوت وز هواست.
مولوی.
بانگ صورش نشأت تن ها بود
نفخ تو نشو دل یکتا بود.
مولوی.
بر آنکس چون ببخشد نشو خاکی
که دارد چون بنفشه شرمناکی.
نظامی.
- نشو و نما، بالیدن و فزودن. (از ذخیره ٔ خوارزمشاهی). بالیدگی و رسیدگی. (ناظم الاطباء). تا چنان که خواهد [اندام] بالید ببالد وتمام شود و این بالیدن و فزودن را به تازی نشو و نما گویند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی).
- نشو و نمو؛ نشو و نما. رشد و پرورش: این بزرگ در حجر تربیت پدر نشو و نمو یافته. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 255). بر آن اعتقاد نشو و نمو یافت. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 414).

نشو. [ن َش ْوْ] (ع مص) مست گردیدن. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از المنجد) (از اقرب الموارد). نَشوَه. نُشوَه. نِشوَه. (المنجد) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || باربار بازگشتن بر چیز. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). معاوده کردن بر چیزی هر بار پس از دفعه ٔ دیگر. (از اقرب الموارد): نشا بالشی ٔ؛ عاوده مره بعد اخری. (اقرب الموارد). || بیمار گردیدن شتران از بوییدن عضاه که گیاهی است. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

نشو. [ن ُ] (ص) هموار. صاف و ساده. لغزنده و نرم و بی خشونت و بی درشتی. (از برهان قاطع) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). نَسَو. (یادداشت مؤلف). رجوع به نَسَو شود.

نشو. [ن َ] (اِخ) ده کوچکی است از دهستان کالج بخش مرکزی شهرستان نوشهر. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 3).

(نَ) [ع. نشأ] (اِمص.) نک. نشوء.

(نُ) (ص.) = نسو: صاف و هموار و نرم و لغزنده. مق. خشن، درشت.

روییدن، نمو کردن، بالیدن، پرورش یافتن،
* نشوونما: روییدگی، بالیدگی،

نوپیدا شدن،
نمو کردن، پرورش‌ یافتن،

بالیدن، بزرگ‌شدن، روییدن، رشد، رویش، نمو

از توابع کالج کجور

نرو

بالیدن، پرورش یافتن، نمو کردن